Islam Gjakova

Një djalë i ri kishte dalë të shëtis botën për të mësuar kuptimin e jetës.

Një herë e një kohe, të rinjtë lexonin libra dhe studionin në praninë e një dijetari.

Imam Adham Ebu Hanife përveç se ishte shumë i zënë me veprimtaritë edukative, ai ishte edhe një person i pasur që merrej me tregti. Ky njeri i madh nga mëngjesi deri në drekë jepte mësim në xhami, pa pushuar asnjë moment. Ndërsa pas drekës merrej me punët e tregtisë.

Në një fshat jetonte një piktorë i shtyrë në moshë. Ai, edhe përkundër faktit se jetonte në një fshatë të vogël. ishte shumë i zoti në pikturë. Andaj pikturonte piktura shumë të bukura dhe i shiste me një çmim mjaftë të volitshëm.

Jetonin njëherë burrë e grua, që ishin aq shumë të lidhur saqë nuk mundnin njëri pa tjetrin.

Në kodrat e Libanit jetonte një asket, larg njerëzve, i vetmuar. Jetën e kalonte në shpellë. Ditën agjëronte e natën falej. Për çdo ditë, me urdhrin e Allahut, para akshamit i vinte një bukë. Gjysmën e hante për iftar e gjysmën tjetër në syfyr.

Në kohën e dinastisë Abasite, në Bagdat kishte jetuar një dijetar i cili e çmonte shumë diturinë.

Një njeri një ditë në erë të madhe gjuante harabela, dhe për shkak të erës së fortë, i hyri pluhuri në sy dhe filloi të lotonte pandërprerë.

Tek çezma e vetme e fshatit ishin mbledhur tre gra dhe po mbushnin enët e tyre me ujë. Duke biseduar me njëra tjetrën pranë tyre ishte afruar një plak dhe me kureshtje filloi t’i dëgjonte çfarë po flisnin.

Një i urtë erdhi tek kalifi i asaj kohe, dhe kalifi i tha: - Më këshillo!