Abstrakt

Duke qenë se karakteri i shpalljes së Kuranit dhe i misionit të dërgimit të Muhamedit a.s. si pejgamber janë hyjnor, atëherë edhe mësimet që dalin nga Kurani dhe nga mësimet e Muhamedit a.s. janë të përhershme, shumë dimenionale dhe që përfshijnë çdo kohë, çdo vend dhe çdo segment e fushë të jetës. Pikërisht për këtë, ky shkrim bënë fjalë për relaten - hadithet e Pejgamberit Muhamed a.s. dhe lidhjen e tyre me shkencën e mjekësisë, përkatësiht bënë fjalë për hadithet dhe praktiken pejgamberiane përkitazi me referimin për shërimin e sëmundjeve të ndryshme.
Fjalët çelës: Relatë, hadith, Muhamedi a.s., shkencë, mjekësi Relata-lidhja e Hadithit me shkencat e mjekësisë hetohet shumë qartë, madje është shumë evidente dhe e theksuar. Bazuar në hadithet e pejgamberit të nderuar Muhamed, a.s., për temat e mjekësisë, shërimit nga sëmundjet e ndryshme, e që janë thënë 14 shekuj më parë, edhe tani shkenca me përparimin e teknologjisë po arrin që t’i vërtetojë se ato fjalë të Pejgamberit, a.s., janë plotësisht reale dhe pa asnjë dyshim të sakta, madje edhe të aplikuara shpesh, pra disa nga ato, gjithandej nëpër botë.
Relata-lidhja e hadithit është e pashmangshme nga mjekësia e të dërguarit të Allahut, Muhamedit, a.s., me atë të Sunetit-traditës së Pejgamberit, a.s., e cila nuk ka karakter normativ. Ajo është kryesisht rezultat i inspirimit të Pejgamberit, a.s., prej Zotit, xh.sh., e të diturisë së tij dhe të përvojës jetësore, e që bazohet edhe në kërkesat dhe rrethanat momentale. Muhamedi, a.s., gjatë jetës së tij vendosi principe të caktuara, e ndër të tjera edhe mjekimin me ilaçe në çdo rast nevoje. Në fushën e mjekësisë Kurani famëlartë në suren Nahël, në ajetin e 69-të, thotë:
“Nga barqet e tyre (të bletëve) del lëng, ngjyra e të cilit është e ndryshme, dhe në të cilin ka shërim (bar-ilaç) për njerëzit. Kjo me të vërtetë është argument për ata që meditojnë.”(1)
Që moti njerëzimi e ka ditur se mjalti prodhohet prej bletëve, dhe se bleta është ajo që bën mjaltin. Mirëpo, tani e dimë edhe atë se mjalti, përveçqë ka vlerë të lartë ushqyese, ai ka edhe vlerë të madhe shkencore e mjekuese.
Çdo person që është alergjik në polenin e ndonjë bime, nëse merr mjaltin pikërisht të asaj bime, organizmi fillon të ndërtojë një sistem mbrojtës kundër alergjisë.
Prej Ibën Mesudit tregohet se i Dërguari i Zotit, lavdërimi dhe paqja e Zotit qofshin mbi të, ka thënë: “Mjekohuni me dy shërues, me mjaltë dhe me Kuran!”(2)
Në këtë hadith, Pejgamberi, a.s., ka kombinuar mjekësinë njerëzore dhe mjekësinë hyjnore, mjekësinë e trupit dhe mjekimin e shpirtrave, dhe kjo do të thotë se terapia fizike dhe terapia shpirtërore janë të pandashme dhe ndajnë dobi mjekësore.
Zoti nuk ka çuar ndonjë sëmundje përveçse e ka dërguar edhe mundësi për shërim të saj. Nisur nga këtu, hadithi i Pejgamberit, a.s., fuqizon me shpjegimet e tij, e që lidhet edhe me zbulimet hyjnore të ilaçeve mjekësore; pra kjo e fuqizon shpirtin e pacientit dhe e trimëron mjekun e tij për të kërkuar e për ta hulumtuar “ilaçin e vërtetë”. Nëse pacienti e di se sëmundja e tij ka shërim, morali i tij, shpresa për kurim, shpirti i tij gëzohet, dhe kjo e ndihmon atë ta kapërcejë brengën dhe shqetësimin në të cilin ndodhet. Madje, kjo ia lehtëson barrën e sëmundjes dhe, ndoshta, po kjo, në dashtë Zoti, kur mjeku ka besim në Zot, në profesionin dhe angazhimin e tij, me vendosmërinë e tij do të forcohet për ta arritur një kurë (shërim) për sëmundjen. Mendoj se në këtë kuptim më së miri na tregon hadithi i Pejgamberit, paqja dhe mëshira e Zotit qofshin mbi të.
Në Musnedin e Imam Ahmedit është hadithi i Zijad bin Ilakates, që e përcjell prej Usama bin Sherikut, i cili thotë: “Unë isha te Pejgamberi, a.s., kur tek ai erdhën disa beduinë, dhe thanë: “O i Dërguari i Allahut! A të mjekohemi?!”. Ai i tha: “Po.”
“Trajtoni (mjekohuni) o robërit e Zotit, se Zoti i Madhëruar nuk zbriti ndonjë sëmundje, pa zbritur me të edhe shërim, përveç vdekjes dhe pleqërisë.”(3) Domethënë dobësia nga pleqëria dhe mungesa e shëndetit shpien kah dy gjëra që janë të pamjekueshme. Pleqëria dhe vdekja nuk janë sëmundje, por janë caktim i Allahut, dhe nuk ka shërim e as shmangie nga ato.(4)
Hadithi i sipërcituar është i qartë, dhe tregon se nuk ka sëmundje të pashërueshme apo që nuk ka shërim, sepse çdo sëmundje ka ilaçe që ndikojnë në të dhe që e eliminojnë atë, mirëpo mjekët mundet që mos t’i kenë zbuluar ende ato. Dhe, i Plotfuqishmi nuk ka zbritur një sëmundje përveçse ta ketë zbritur edhe shërimin për të.(5)
Ajo që u ndodh disa pacientëve kur ata e trajtojnë ndonjë sëmundje me ndonjë ilaç të veçantë nganjëherë nuk funksionon. Arsyeja për këtë është mosnjohja e njërës nga karakteristikat e ilaçit, në atë që është më komplekse, edhe pse i sëmuri mund të jetë nën mbikëqyrjen e mjekëve.
Kur Zoti, xh.sh., e ka caktuar ndryshe, assesi nuk ka mundësi të funksionojë ndryshe nga ç’është (për)caktuar prej Tij.(6)
Të gjitha sëmundjet e brendshme dhe të jashtme kanë ilaçe që i luftojnë ato, e të cilat sprapsin dhe i shërojnë ato. Kjo kërkon një nxitje, motivim për ta mësuar ilaçin e trupit, atij që i nevojitet akëcila gjë dhe që e dëshiron atë, sepse kjo është ndër arsyet e dobishme.(7)
Hadithi tregon legjitimitetin e mjekimit, sepse Muhamedi, a.s., na ka treguar se Ai që i krijoi sëmundjet, e krijoi edhe ilaçin, e ky është si paralajmërim, udhëzim dhe inkurajim për mjekim dhe për përdorim të barnave, që pastaj, me lejen e Zotit, xh.sh., të Plotfuqishmit, barnat të ndikojnë për t’u shëruar nga sëmundja. Thënia e Pejgamberit, a.s., që e sipërcituam, po edhe të tjera të ngjashme, e forcojnë shpirtin e pacientit, - siç u tha edhe në fillim të këtij artikulli -, dhe e ndihmojnë atë në luftimin e sëmundjes, si dhe e inkurajojnë atë që t’i rezistojë sëmundjes. Sepse kur ai e ndien dhe e di se sëmundja e tij ka shërim, zemra e tij është më e lidhur me shpresën, dhe kështu i largohet dëshpërimi dhe depresioni. Këto ndjenja në vetvete mjaftojnë që ai të mjekohet, ngase psikika e njeriut është e fortë, si dhe ajo e mposht sëmundjen dhe, me lejen Allahut të Gjithëfuqishëm, i sëmuri shërohet.(8)
Ndër kurimet për të cilat mendja e mjekëve të mëdhenj e specialistë të fushave të ndryshme të mjekësisë nuk kanë gjetur ilaçe janë sëmundjet shpirtërore, e që mjekimin e kanë në varësi prej Zotit, xh.sh.; duhet t’i drejtohemi Atij, xh.sh., me lutje dhe bamirësi, me pendim nga mëkatet e kërkimfalje, për lehtësim nga dhembjet dhe shërim nga sëmundjet shpirtërore.

Mjekësia e Pejgamberit, alejhi selam

Ebu Davudi, në Sunenin e tij, ka shënuar se Saidi ka thënë: “I Dërguari i Allahut, a.s., gjatë kohës sa ka qenë i sëmure, e vinte dorën e vet ndërmjet majave të sisëve, kurse unë i kam ndjerë bekimet e tij të ftohta në organet që ndodhen nën murin e përparmë të kafazit të kraharorit.”. Pastaj ka shpjeguar: “Je sëmurë nga zgjerimi i zemrës. Thirrni Haris bin Haladahun, e ai e shëron ketë sëmundje! I thoni t’i marrë shtatë hurma medinase, të thara, t’i shtypë bashkë me farat e tyre, për ta bërë një përzierje (ilaç) të shërueshme, pastaj le ta bëjë masazh gjoksin tënd!”.
Hurmat medinase (te Medines) kanë veti të theksuara mjekuese, dhe receta e të Dërguarit të Allahut me shtatë hurmat axhva për trajtimin e përmendur më sipër ka vlere të përsosur shpirtërore, e cila edhe mund të kuptohet vetëm përmes fesë. Po ashtu, është realitet i pamohueshëm se nuk ka ilaç që kujdeset në vazhdimësi për shërim të plotë dhe të përhershëm më mirë sesa Kurani. Shenjtëria e Kuranit, dituria e madhërishme, urtësia, dhe drita e tij, lutjet etj., janë dieta më e efikase dhe ilaçi më i mirë për çdo sëmundje. Pejgamberi Muhamed, a.s., na ka mësuar gjatë gjithë jetës së tij tema nga më ndryshmet, e të cilat sot përmenden edhe te shkencat moderne, e ndër to edhe te mjekësia, siç janë:
1. Kuptimi i dietës së shëndoshë dhe rregullat praktike të ngrënies dhe të pirjes.
2. Pastërtia.
3. Agjërimi.
4. Fjetja në anën e djathtë
5. Krehja e flokëve para gjumit.
6. Aloe Vera.
7. Fara e Mbretit
8. Disa sëmundje dhe shërimi i tyre i trajtuar në hadithe dhe në shkencë.

1. Kuptimi i dietës së shëndoshë dhe rregullat praktike të ngrënies dhe të pirjes

Sëmundja fizike e cila është pasojë e hyrjes së substancës, veprimi i së cilës dëmton funksionet natyrore dhe ekuilibrin e trupit, gjë që është një lloj i sëmundjes së përgjithshme që godet shumicën e njerëzve, pra ky lloj i sëmundjes shkaktohet kryesisht me ushqim të tepërt, ngrënie të ushqimit tjetër para se të ketë përfunduar tretja e ushqimit të mëparshëm, e kështu me radhë.(9) Njerëzit sot, për fat të keq, vuajnë shumë nga obeziteti, si dhe nga sëmundjet e stomakut, të cilat vijnë si pasojë e ngrënies së më shumë sesa ka mundur të tretë stomaku, apo edhe nga ngrënia pa kufi gjatë gjithë kohës. Pejgamberi Muhamed, a.s., ka thënë:
“Njeriu nuk ka mbushur asnjëherë enë më të keqe sesa lukthin e vet. Për këtë arsye është e mjaftueshme që bijtë e Ademit ta shuajnë urinë me disa kafshata, sa për ta kthyer forcën.(10)
Nëse duhet ngrënë për t’u ngopur, atëherë duhet rezervuar një të tretën e lukthit për ushqimin, një të tretën për ujë dhe një të tretën për frymëmarrje normale.(11)
Si pasojë e kësaj sëmundjeje njerëzit merren me sporte, ilaçe nga më të ndryshmet dhe dieta të shumta, ndërkohë që pejgamberi Muhamed, a.s., na ka mësuar qysh para 14 shekujsh se si duhet të ushqehemi.

2. Pastërtia

Vetë Pejgamberi i nderuar i ka dhënë rëndësi pastërtisë, madje edhe asaj personale, deri në momentin e fundit të jetës së tij. Pejgamberi Muhamed, a.s., na e ka bërë me dije se “Pastërtia është gjysma e besimit.”
Prej Ebu Malik El Harith bin Asim El Eshari, Allahu qoftë i kënaqur me të, transmetohet se ka thënë: “I Dërguari i Allahut, paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Pastërtia është gjysma e besimit”.(12)
Muhamedi, a.s., po ashtu i ka nxitur fort njerëzit që t’i përmbahen praktikave të higjienës personale, të cilat praktika edhe mund t’i ruajnë njerëzit nga infektimi. Muhamedi, a.s., gjithashtu i ka nxitur fort njerëzit që t’i përmbahen edhe praktikave të higjienës personale, të cilat praktika i ruajnë njerëzit drejtpërdrejt nga infektimi.
Në favor të kësaj fushe, në hadithin e mëposhtëm, thuhet: “Lani duart pasi të zgjoheni nga gjumi, pasi ju nuk e dini se ku kanë shkuar duart tuaja gjatë gjumit!”(13), po edhe thënien tjetër të tij, a.s., ku thuhet: “Bereqeti i ushqimit është në larjen e duarve para dhe pas ngrënies.”(14)
“Bereqeti” i ushqimit është në larjen e duarve para dhe pas ngrënies (abdesi para dhe pas ngrënies).(15)
Ebu Hurejre, r.a., në një transmetim të vetin, thotë se Pejgamberi, a.s., ka urdhëruar: “Nëse ndonjëri prej jush fle me duar të pista me gjellë, apo me erën e saj, atëherë mos ta fajësojë dikë tjetër nëse i ndodh gjë gjatë natës!”(16)
Qëllimi kryesor mjekësor i larjes së duarve është pastrimi i duarve prej patogjenëve (bakteret, viruset ose mikroorganizmat e tjerë që mund të shkaktojnë sëmundje), po edhe kimikaleve që mund të shkaktojnë dëme ose sëmundje. Kjo është veçanërisht e rëndësishme për njerëzit që merren me përgatitjen e ushqimit, ose për ata që punojnë në fushën mjekësore, po edhe si një praktikë e rëndësishme për publikun e gjerë.
Larja e duarve shpesh me sapun dhe ujë është një mënyrë e thjeshtë për ta parandaluar përhapjen e mikrobeve rreth kuzhinës tuaj dhe ushqimeve të tjera kur jeni duke përgatitur ushqim për veten ose për të dashurit tuaj.

2. a. Pastrimi i obligueshëm i gjithë trupit

Me pastrim të trupit nënkuptohet larja obligueshme e trupit nga xhunubeti. Allahu, xh.sh., i porosit myslimanët për pastrimin e obligueshëm:
“Nëse jeni të papastër (xhunub), atëherë pastrohuni!”(17)
Pastrimi i trupit (gusli), ka për qëllim larjen e gjithë trupit me ujë, nga koka e deri te këmbët. Shkaqet që e bëjnë të domosdoshëm larjen e trupit (marrjen e gusulit) janë: Kur dikush bëhet xhunub (ejakulon) për shkak të ndonjë kënaqësie seksuale kur është zgjuar, ose të ndonjë ëndrre kur është në gjumë. Të mirat e larjes së trupit, procesi i larjes, është edhe një lodhje muskulore që aktivizon zemrën dhe qarkullimin e gjakut. Larja siguron normalizimin e funksioneve të lëkurës, e më të rëndësishmet e të cilave janë përçimi i ndjeshmërisë, rregullimi i temperaturës dhe mbrojtja e trupit. Po ashtu larja siguron pastrimin e lëkurës nga pisllëqet e ngjitura pas saj, si dhe nga ato që formohen nga shtresat yndyrore të lëkurës apo nga sekrecionet e yndyrës e të djersës.

2. b. Abdesi

Abdesi është një larje e pjesshme e trupit, apo më saktësisht organet që janë më shumë në kontakt me natyrën, dhe kjo si parapërgatitje për ta falur namazin apo për ta lexuar Kuranin:
“Allahu i Madhëruar thotë në Kuranin fisnik: “O ju që besuat! Kur doni të ngriheni për ta falur namazin, lani fytyrat dhe duart tuaja deri në bërryla, fërkoni (jepni mes’h) kokava tuaja dhe lani këmbët deri te nyjat!”(18)
Abdesi është një nurë-dritë në dynja dhe dritë në ahiret. Në këtë botë lë gjurmë në formë drite, në fytyrë, si dhe qetësi në zemër, si dhe e bën jetën e njeriut një burim të një besimi të fuqishëm, ndërsa në botën tjetër kjo dritë do t’ia zbukurojë organet e përfshira me abdes, pra që ka marrë deri sa ka qenë gjallë.
Abdesi është çelës i Xhenetit. Dhe, për këtë i Dërguari i Allahut ka thënë: “Kush prej jush e plotëson abdesin, dhe pas përfundimit thotë: “Dëshmoj se nuk ka zot tjetër përveç Allahut dhe se Muhamedi është rob dhe i Dërguari i Allahut”, do t’i hapen tetë dyer të Xhenetit, për të hyrë tek ajo që dëshiron ai.”(19)
Abdesi është një pastërti dhe një përgatitje për adhurim, dhe do të jetë shenjë me të cilën Pejgamberi, a.s., do t’i njohë besimtarët në Ditën e Gjykimit. Allahu i Madhërishëm i ndihmon njerëzit që përmes abdesit të pastrohen nga mëkatet dhe të ngrihen në një shkallë më të lartë. Duke e falënderuar për abdesin, ata do të jenë të përgatitur ta presin takimin me Allahun e Madhërishëm, siç ka thënë i Dërguari i Allahut: “A doni të ju tregoj se me çfarë Allahu i fshin mëkatet dhe i ngre?!”. Thanë: “Po, o i Dërguari i Allahut.” Ai tha: “Marrja e abdesit me rregull, hapat e shumtë deri në Xhami, pritja e namazit tjetër pas namazit, e ky është xhihadi juaj.”(20)
Ja se si Islami tregon kujdes për marrjen e abdesit me rregull, duke arritur me këtë pastrimin e jashtëm dhe atë të brendshëm të myslimanit. Vërtetimi më i mirë i kësaj që thekson Islami në vazhdimësinë e pastërtisë trupore e shpirtërore është thënia e Pejgamberit, a.s.: “Kush merr abdes me rregull, e kryen namazin e detyruar, atij do t’i falen mëkatet.”(21)
Abdesi me të vërtetë, përveçqë ia kthen fuqinë trupit të njeriut, i pastron edhe mëkatet, sepse mëkatet dhe veprat e këqija ndikojnë në gjendjen psikofizike të njeriut, dhe kështu njeriu e humb fuqinë. E, ilaçi më i mirë në këto raste është abdesi.
Një abdes mbi tjetrin është sikurse një dritë mbi tjetrën. Për këtë Pejgamberi, a.s., kur nisej për namaz, e lexonte këtë lutje: “O Zoti im, më jep dritë në zemër, dritë në sy, dritë në vesh, dritë nga ana e djathtë, dritë nga ana e majtë, dritë mbi mua dhe dritë nën mua!”(22)

2. c. Pastrimi i rrobave

Allahu i Madhëruar në Kuran thotë në Kuranin fisnik:
“Dhe pastroji rrobat tua!”(23)
Pastërtia e rrobave është kusht për vlefshmërinë e namazit dhe vlefshmërinë e adhurimeve të tjera. Ndërkohë është e njohur tashmë edhe vlera e saj për mbrojtjen e njeriut nga burimet e ndotjeve virusale. Nga papastërtia trupi ynë vuan pasoja nga më të ndryshmet, si dhe plot infeksione të tjera në trup. Duhet të jemi të kujdesshëm që pikë së pari ta ruajmë veten tonë nga sëmundje, nga më të ndryshmet, e pastaj t’i ruajmë edhe të tjerët. Një nga shkaktarët kryesorë të shumë sëmundjeve me të cilat përballemi sot është pikërisht papastërtia, si ajo trupore, e po ashtu edhe ajo e ambientit ku ne jetojmë e veprojmë. Pastërtia e rrobave është kusht për vlefshmërinë e namazit dhe të adhurimeve të tjera. Ndërkohë, është e njohur tashmë që vlera e saj për mbrojtjen e njeriut nga burimet e ndotjeve virusale është esenciale. Nga papastërtia trupi ynë vuan pasoja nga më të ndryshmet, si dhe plot infeksione të tjera në trup. Prandaj, duhet të jemi të kujdesshëm që pikë së pari ta ruajmë veten tonë nga sëmundje dhe infeksionet, nga më të ndryshmet, e pastaj edhe të tjerët, duke mos u bërë transmetues të infeksioneve për shkak të papastërtisë. Një nga shkaktarët kryesorë të shumë sëmundjeve me të cilat përballemi sot është pikërisht papastërtia, si ajo trupore po ashtu edhe ajo e ambientit ku ne frekuentojmë zakonisht.

2. d. Pastërtia e mjedisit

Një nga kushtet e vlefshmërisë së namazit është kryerja e tij në një ambient të pastër. Pa dyshim se kundërmimi i urinës, i nevojës dhe i jashtëqitjeve të tjera kërkon mospërdorimin e tyre në ujitjen e tokave dhe të të mbjellave drejtpërdrejt.
Siç dihet, hedhja pa kujdes e jashtëqitjeve është një ndër arsyet kryesore të përhapjes së sëmundjeve infektive. E, për këtë arsye Pejgamberi, a.s., i nxiste njerëzit ta pastronin rrugën e sheshin, duke thënë: “…edhe largimi i gjërave të dëmshme nga rruga është sadaka”.(24) Allahu i Madhëruar thotë në Kuranin fisnik:
“Pastroje shtëpinë Time për ata që e vizitojnë, për ata qëndrojnë në këmbë, dhe për ata që më falen gjunjazi, duke më bërë sexhde!”(25) Siç shihet, feja islame ka një pozicion të qartë në ruajtjen e ambientit
e mjedisit jetësor. Teknologjia e stome e shfajëson veten e saj para botës, se po përpiqet ta zhvillojë dhe të krijojë mirëqenie, dhe krejt këtë e bën në emër të një jete sa më komode.

2. e. Pastrimi i dhëmbëve

Kur sëmundja e Pejgamberit, a.s., kishte përparuar shumë, e shoqja, Hz. Aisheja dhe të afërmit e tjerë i ndodheshin pranë. Një çast vunë re se Pejgamberi, a.s., po shihte me vëmendje misvakun në dorën e Abdurrahmanit, birit të Ebu Bekrit. Në atë kohë përdorej misvaku si furçë dhëmbësh. Hz. Aisheja e kuptoi se Pejgamberi, a.s., donte t’i pastronte dhëmbët, dhe i kërkoi Abdurrahmanit t’ia sillte një misvak.
Me ndihmën e Hz. Aishes Pejgamberi, a.s., i pastroi dhëmbët për herë të fundit. E, kjo qe edhe një ndër punët e fundit që pati bërë ai para se të vdiste. Me këtë veprim, Pejgamberi, a.s., e dha një mesazh të fortë për myslimanët, pra se sa e rëndësishme është pastërtia e dhëmbëve.
Përdorimi i misvakut apo i furçës së dhëmbëve është edhe në përshtatje me Sunetin e Pejgamberit tonë, a.s., pra si një porosi shumë e mirë për pastërtinë e dhëmbëve. Përdorimi i misvakut apo i furçës së dhëmbëve, pra është edhe në përshtatje me mjekësinë, po edhe me Sunetin e Pejgamberit, paqja dhe mëshira e Zotit qofshin mbi të.
Pastrimi i dhëmbëve pas ngrënies, duke marrë si shembull Pejgamberin, a.s., dhe kështu mbrojtja e shëndetit të dhëmbëve e gojës, është detyrë për të gjithë ne.(26)

3. Agjërimi

Siç dihet agjërimi është njëri nga pesë shtyllat me të cilat është ndërtuar Islami. Ai është i detyrueshëm për myslimanin moshërritur dhe të shëndetshëm. Përveç asaj se është ibadet-adhurim, ai ndikon në mënyrë të përkryer në organizmin e njeriut, pasi i jep atij një pushim të nevojshëm; ka shumë mjekë të cilët e këshillojnë në mënyrë të drejtpërdrejtë agjërimin, pra për të pasur përmirësime në shëndetin e pacientëve.
“Mirëpo agjërimi juaj është më i dobishëm, në qoftë se e dini (do ta agjëronit).”(27)
Në një transmetim të Taberaniut thuhet se Muhamedi, a.s., është dëgjuar të ketë thënë: “Agjëroni, se do të jeni të shëndetshëm!”(28).
Dobitë e agjërimit në shëndet janë të shumta, e ndër to: Detoksifikimi: Agjërimi e lehtëson dhe e mobilizon eliminimin e substancave të dëmshme nga organizmi, siç janë: kolesteroli, acidi urik, dioksina dhe mbetje e tjera toksike.
Neuroadoptimi: Agjërimi ndihmon senzorët e shijes që të përshtaten me një nivel më të ulët të kripës e cila merret me ushqimin, dhe kjo gjë ia mundëson trupit të adoptohet me shpejtësi me një dietë të shëndetshme e me më pak kripë.
Agjërimi ka një ndikim normalizues edhe në sistemin nervor, pasi i zvogëlon shqetësimet në sistemin tretës, si dhe e qetëson gjendjen e ankthit. Kurimi i 90% të disa pacientëve që vuanin nga hipertensioni ishte qëndrimi pa ngrënë, vetëm me ujë. Ata u shëruan plotësisht dhe nuk patën nevojë për ilaçe. Gjatë agjërimit palca e kockave ngacmohet, si dhe shtohet sasia e prodhuar e gjakut.

4. Fjetja në anën e djathtë

Dihet se në fenë islame preferohet fjetja në anën e djathtë, pasi pejgamberi Muhamed, a.s., ka këshilluar që gjumi të fillohet duke rënë po në atë anë. Aisheja, r.a., ka thënë: “Pasi i falte dy rekate sunet në mëngjes, në shtëpi, i Dërguari, a.s., nganjëherë shtrihej në anën e djathtë, për të pushuar pak para se të bashkohej me xhematin në namazin e sabahut, në xhami.(29)
Tradita e pejgamberit Muhamed, a.s., vazhdon të jetë në fokus të hulumtimeve dhe të kërkimeve të shkencëtarëve. Siç dihet, Pejgamberi, a.s., merrte abdes para se të flinte.
Ndërkohë, mjekët sot na sugjerojnë gjithmonë që të flemë në anën e djathtë, për të pasur një gjumë të qetë, dhe, mbi të gjitha, që qarkullimi i gjakut të jetë më i lehtë, sepse fjetja në krahun e majtë rëndon mbi zemrën dhe e vështirëson qarkullimin e gjakut.

5. Shërimi i dhembjes së kokës dhe i migrenës

Në përmbledhjen e vet me hadithe, Imam Ibën Maxheh transmeton se Pejgamberi Muhamed, a.s., kishte vënë këna në kokë kur kishte dhimbje shumë të madhe të kokës. Po ashtu, transmetohet se ai tha: “Me vullnetin e Allahut, kjo do të ndihmojë.”(30)
Një ndër kurat më efikase është dhe përdorimi i kënasë. Në rastin në fjale, ajo mund të vihet gjithashtu si kompresë e nxehtë, e që bëhet nga pluhuri i saj i përzier me uthull.
Pavarësisht shkaktarëve të ndryshëm të sëmundjes pejgamberi Muhamed, a.s., na ka dhënë zgjidhje me anë të kënasë.

6. Fara e Mbretit

Vetitë shëruese:
– Kundër gëlbazës.
– Forcon shikimin.
– Pastron zorrët dhe stomakun.
– Rrit aftësinë për seks.
– Pastron gjakun.
– Kundër magjisë.
– Kundër syrit të keq.
– Kundër shkeljes së xhindit.
– Kundër depresionit.
– Kundër stresit.
– Kundër mërzisë.
– Kundër lodhjes.
– Kundër gjendjes së keqe mendore.

7. Uthulla

Uthulla dhe vetitë e saja shërues

Në hadithet e Pejgamberit, a.s., kalon edhe uthulla, të cilën ai, a.s., e quan të bekuar:
Pejgamberi, a.s., ka thënë: “Sa erëzë e mirë (ilaç) është uthulla!”(31) Sot uthulla përdorët më së shumti në uljen e temperaturës. Ajo ka edhe veti të tjera, sikurse është luftimi i dëmeve dhe i pasojave të ilaçeve që janë të dëmshme për trupin, pastaj pengon mpiksjen e gjakut, si dhe është e dobishme për shpretkën, pengon ënjtjen, shkrin këlbazën, tëhollon gjakun dhe ndihmon tretjen.(32)
Zejd bin Eslemi ka thënë se në kohën e të Dërguarit të Allahut, a.s., një njeri ishte plagosur, dhe plaga e tij ishte bërë infektuese, kurse gjaku i tij i tejmbushur. Ai njeri kishte ftuar dy mjekë autodidaktë, të cilët ishin nga fisi i Beni Anmarit, për të parë gjendjen e tij. Duke u mbështetur në këtë transmetim, i Dërguari, a.s., kishte qenë i pranishëm aty, dhe i kishte pyetur: “Cili prej jush është mjek më i mirë?”. E, njeriu i plagosur e kishte bërë këtë pyetje: “O i Dërguari i Allahut, a ka ndonjë dobi nga shërimi në këtë nivel?”. I Dërguari, a.s., ishte përgjigjur: “Ai që e ka krijuar sëmundjen, e ka krijuar gjithashtu edhe ilaçin.”(33)

8. Aloe vera

Vetitë shëruese të Aloe Vera

Për lëngun e Aloe veras i Dërguar ka thënë: “Ai i tkurr indet natën, e jo gjatë ditës.”(34) Pikërisht nga ky hadith mësojmë se kjo bimë shërben për tkurrjen e indeve. Sot kjo bimë përdoret shumë dhe shërben për ta mënjanuar verdhëzën, shërimin e ulcerës në zorrë, mënjanimin e gurëve në veshka, si dhe për shumë nevoja të tjera.
Aloe Vera prodhon dy substanca që përdoren në mjekësi: Xhela, që nxirret nga qelizat në qendër, si dhe lateksi, që nxirret nga qelizat e lëkurës së gjethes. Shumë njerëz përdorin xhelen e aloe verës si kurë për shumë sëmundje të lëkurës. Nga lehtësimi i urthit deri te ngadalësimi potencial i përhapjes së kancerit të gjirit, studiuesit sapo kanë filluar t’i zhbllokojnë përfitimet e kësaj bime universale dhe nënprodukteve të saj të shumta.(35)

10. Rëndësia e hixhamit

Problemet gjinekologjike që mund të trajtohen me hixham:
- Gjakderdhjet vagjinale (hemorragjitë e ndryshme që shfaqen si rezultat i faktorëve të shumtë);
- Kruarjet e brendshme vagjinale dhe sekrecionet me erë ose pa erë;
- Dismenorrea (dhimbjet menstruale);
- Amenorreja (mungesa e menstruacioneve);
- Infeksionet e shumta që përcillen me erë të keqe, irritimi, kruaja, ndjesi djegieje, skuqje përreth vagjinës, urinim të shpeshtë;
- Problemet me cista;
- Stimulimin e vezoreve;
- Çrregullimet e ndryshme menstruale;
- Freskimin e vezoreve;
- Parandalimin e kancerit në qafën e mitrës; etj.
Në një thënie tjetër të tij, Pejgamberit, a.s.. thotë: “Ata që kanë sëmundje ngjitëse, duhet të mbahen larg atyre që janë të shëndoshë.”.
Pejgamberi i fundit, Muhamedi, a.s., para 14 shekujve e jepte këtë mesazh: “Nëse dëgjoni se murtaja ka rënë në një vend, mos hyni (në atë vend)!”
"Nëse dëgjoni se murtaja ka rënë në një vend, mos hyni (në atë vend); dhe nëse ajo ka rënë në një vend dhe ju jeni në të, mos dilni nga ai vend!”(36)
Sa për krahasim, shpeshherë “ilaçi i vërtetë” mund të jetë joefikas, sidomos kur pacienti ka rezerva ose dyshime te baza, ose kur ka mungesë të besimit në rezultatin shërues të ilaçit. Kështu që, ndodh që “natyra” të bëjë përjashtim, dhe të veprojë në mënyrë indiferente ndaj ilaçit. Në këtë rast pacientit nuk do t’i ndihmojë asnjë ilaç. Një shembull i këtillë mund të gjendet në ilaçin më të mirë, të shqyrtuar me hollësi për zemrën, trupin dhe shpirtin, dhe në trajtimin më të favorshëm, i cili rezulton me dobinë e individit në këtë jetë dhe në jetën pas vdekjes. Ai ilaç quhet Kurani i shenjtë, i cili është ilaç për çdo sëmundje.
Muhamedi, a.s., i nxiste njerëzit që të kërkojnë udhëzim në fenë e tyre, dhe ai shpresonte se ata do të marrin masa parandaluese për stabilitetin, sigurinë dhe mirëqenien e të gjithëve. “Një ditë pejgamberi Muhamed, a.s., vuri re se një burrë beduin e kishte lënë devenë e tij të palidhur. Ai e pyeti beduinin: “Pse nuk e lidh devenë tënde?”. Beduini i përgjigjet: “Ia kam lënë Zotit në Dorë.”. Atëherë Pejgamberi, a.s., i tha: “Më parë lidhe devenë, e pastaj mbështetu Zotit!”.


_____________________
1. Kurani, sureja En Nahël, ajeti i 69-të.
2. Hadithin e transmeton Hakim,i dhe e ka verifikuar Dhehebiu.
3. Musnedi i Ahmad T. Shakir / Hadithi nr. (3578).
4. Fet’hu El Munim, Sherh Sahih Muslim, (8/582).
5. Manar El Kari, Një shpjegim i shkurtër i Sahih El Buhari, (5/212).
6. Fet’hu El Bari, prej Ibën Haxherit (10/135).
7. Gëzimi i zemrave të të drejtëve, prej El Saadi, f. 147.
8. Manar El Kari, një shpjegim i shkurtër i Sahih El Buhari (5/213).
9.
10. Transmeton Tirmidhiu.
11. Ahmedi, 4/132; Tirmidhi, 1381; Ibën Maxheh, 3349 me sahih sened.
12. Hadithin e transmeton Muslimi.
13. Hadithin e transmeton Selmani Farisiu, r.a.
14. Ebu Davud, 2/372; Tirmidhiu, 4/281
15. Hadithin e Transetojne: EbuDavudi, Timidhu, Ahmedi.
16. Ebu Davudi, 3/366; Ibën Maxhe, 2/1096.
17. Kurani, El Maide, 6.
18. Kuran, sureja El Maide, ajeti i 6-të.
19. Transmetuan: Ahmedi, Muslimi, Ebu Davudi, Nesaiu.
20. Transmetuan: Muslimi dhe Tirmidhiu.
21. Transmetuan: Ahmedi dhe Muslimi.
22. Transmeton Buhariu.
23. Kurani, sureja El Muddethir, ajeti i 4-të.
24. Transmeton Buhariu.
25. Kurani, sureja El Haxh, ajeti i 26-të.
26. Njohuri themelore të fesë islame 5, 2001, f. 67.
27. Kurani, sureja El Bekare, ajeti i 184-të.
28. Hadithin e transmeton Taberaniu.
29. Buhariu, 3/35
30. Ibën Maxhe, 3502; në versione të ngjashme e transmetojnë edhe Ahmedi, 6/462; Ebu Davudi, 3858.
31. Transmeton Muslimit 2051.
32. El Xhevzi, Ibën Kajjim. Mjekësia e të dërguarit Muhammed (s.a.v.s). Shkup, Furkan 2011. f. 501.
33. Maliku në Muvetta, 4/328; hadith mursel.
34. Ebu Davudi, 2305; Nesiu, 6/204; hadithi është i dobët
35. Aloe vera. (2016, July 15).
https://www.niehs.nih.gov/health/topics/agents/aloe/index.cfm.
36.