Thuhet se, kur Mahatma Gandi studionte drejtësi në Londër, kishte një profesor me emrin Peters, i cili nuk e fshehte përbuzjen e tij ndaj Gandit. Ai e shikonte si të pavlerë dhe shpesh përpiqej ta poshtëronte para të tjerëve.
Një ditë, gjatë pushimit të drekës, ndërsa profesori ishte ulur në mensën e universitetit, Gandi iu afrua me qetësi, duke mbajtur ushqimin në dorë, dhe u ul pranë tij.
Profesori e pa me përçmim dhe i tha:
- Student Gandi, a nuk e kuptoni se një derr dhe një zog nuk mund të hanë në të njëjtën tavolinë?
Gandi ndaloi për një çast, e shikoi me qetësi dhe u përgjigj me një buzëqeshje të lehtë:
- Mos u shqetësoni, profesor. Do të fluturoj larg.
Pastaj u ngrit dhe shkoi të ulej në një tavolinë tjetër.
Profesori, i irrituar nga përgjigjja, vendosi të hakmerrej. Të nesërmen, gjatë orës së mësimit, i drejtoi Gandit një pyetje para gjithë klasës:
- Student Gandi, nëse ecni në rrugë dhe gjeni një kuti me dy çanta brenda - njëra me mençuri dhe tjetra me para - cilën do të zgjidhnit?
Gandi u përgjigj menjëherë:
- Pa dyshim që do të merrja çantën me paratë, profesor.
Profesori buzëqeshi me ironi:
- Po të isha në vendin tuaj, do të merrja mençurinë.
Gandi, pa humbur qetësinë, i tha:
- Secili merr atë që i mungon, profesor.
Klasa shpërtheu në të qeshura, ndërsa fytyra e profesorit ndryshoi menjëherë nga krenaria në zemërim.
Në fund të semestrit, kur Gandi dorëzoi provimin e tij, profesori shkroi në fletë vetëm një fjalë: "Idiot", pa e vlerësuar fare.
Gandi e mori fletën, e shikoi për disa sekonda, u ngrit dhe shkoi drejt tryezës së profesorit. Me ton të sjellshëm, por të qëndrueshëm, i tha:
- Profesor Peters, ju e keni firmosur fletën time, por më duket se keni harruar të më jepni notën.

Mesazhi:
Mos lejoni kurrë që urrejtja, përçmimi apo paragjykimi i të tjerëve të cenojë dinjitetin dhe vetëvlerësimin tuaj.
Kur mbani qetësinë dhe integritetin në çdo rrethanë, tregoni forcë më të madhe se çdo pushtet apo pozitë që mund të ketë tjetri.
Sepse, në fund të fundit…
Secili merr atë që i mungon.