Poeti dhe filozofi i njohur pakistanez, Muhamed Ikbal, në trashëgiminë e tij të pasur letrare dhe shpirtërore, ka lënë edhe një tregim tejet domethënës për babanë e tij, tregim që përçon thellësinë e besimit të palëkundur në Allahun, xhele shanuhu, dhe bukurinë e edukatës islame.
Muhamed Ikbal rrëfen:
"Një ditë, para shtëpisë sonë erdhi një lypës. Ai trokiti fort në derën tonë, dhe unë, ende fëmijë në atë kohë, dola i nxehur dhe e godita me një shkop në kokë. Nga ajo goditje, iu përmbysën të gjitha sadakatë që kishte mbledhur me mund nga njerëzit.
Kjo skenë e tronditi thellësisht babanë tim. Iu mbushën sytë me lot dhe, me një zë të dridhur, më tha:
‘Biri im… nesër, në Ditë e Gjykimit do të mblidhet i gjithë ummeti i njeriut më të mirë dhe pejgamberit më zgjedhur të Allahut – Muhamedit, salallahu alejhi ve selam, para Allahut të Madhërishëm.
Do të jenë aty të gjithë nga ky ummet fisnik: sundimtarët, dijetarët, të urtit, dëshmorët, por edhe mëkatarët. Aty do të jetë edhe ky lypës, i cili do të ngrejë zërin e tij, do të ankohet, dhe do të kërkojë drejtësi.
Biri im, çfarë do t’i them unë të Dërguarit tonë, salallahu alejhi ve selam, nëse më thotë: “Allahu ta dhuroi dhe ta besoi djalin, por ti nuk e edukove me edukatën time, madje nuk arrite të formosh prej tij as një njeri të mirë, e lëre më një besimtar të mirë?”
Mendo, biri im… Mendo, biri im, për këtë qortim të të Dërguarit të Allahut, salallahu alejhi ve selam, dhe për gjendjen time të turpshme mes frikës dhe shpresës. A do të ma ulësh kokën nga turpi para Zotit tonë, Allahut të Lartësuar, dhe para të Dërguarit tonë, Muhamedit Mustafasë, salallahu alejhi ve selam?!
Prandaj, biri im, bëhu një dorë e hapur e bamirësisë nga dega e të Dërguarit të Allahut, salallahu alejhi ve selam, bëhu një lule aromatike dhe një puhizë e butë e pranverës së tij, dhe merr për vete të paktën një pjesë nga drita e sjelljes dhe morali i tij!”
Ky tregim nuk është vetëm një kujtim personal nga jeta e Muhamed Ikbalit, por një thirrje e fuqishme për çdo prind dhe çdo edukator që të ndërtojë tek fëmijët jo vetëm dije, por zemër, mëshirë, dhe ndjeshmëri njerëzore. Sepse edukata nuk është vetëm të dish, por të ndjesh… dhe të veprosh me mëshirë.
