Në betejën e përgjakshme të Uhudit, mes britmave dhe pluhurit të luftës, një burrë qëndronte në heshtje. Në dorën e tij, shtrëngonte një shtizë të mprehtë. Sytë i kishte ngulur mbi një figurë madhështore që luftonte me guxim të pashoq: Hamza ibn Abdulmutalib, Luani i Allahut dhe njeriu më i dashur për zemrën e Pejgamberit, Muhamed (a.s.).
Një goditje e vetme... dhe ra Hamza, prijësi i dëshmorëve.
Autori i kësaj vepre të dhimbshme ishte Vahshij ibn Harb – një njeri që kreu këtë vrasje për të fituar lirinë. Por, nuk e dinte se ajo shtizë nuk do të shponte vetëm trupin e Hamzës – do të shponte edhe zemrën e Pejgamberit a.s. dhe do ta përndiqte Vahshijun për gjithë jetën.
Kaluan vite. Pejgamberi a.s. hyri në Mekë si fitimtar. Nëpër rrugët e qytetit pëshpëritej:
— “Do të marrë hak për xhaxhain e tij... Do ta vrasë Vahshijun...”
Por, Pejgamberi a.s. nuk ishte si të tjerët. Ai nuk e vrau, por e fali.
I tha vetëm kaq:
“Mos ma shfaq fytyrën.”
Dhembja ishte tepër e thellë për ta parë sërish, por hak nuk mori.
Vahshij jetoi me peshën e mëkatit. Çdo ditë e ndjente barrën e krimit që kishte kryer. Flinte me dhembjen e pendesës dhe zgjohej me turpin e kujtimit. Megjithatë, zemra e tij kërkonte rrugëzgjidhje. Me duar të ngritura drejt qiellit, lutej që Allahu t’i jepte një mundësi për t’u pastruar, për të ndrequr atë që ishte thyer.
Dhe Allahu – i Cili është më i mëshirshëm se vetë njeriu ndaj vetes – ia hapi një derë.
Erdhi beteja e Jemames. Kundër myslimanëve doli një tjetër armik i madh: Musejleme Gënjeshtari, një mashtrues që pretendonte të ishte profet.
Vahshij mori përsëri të njëjtën shtizë... por kësaj here, nuk ishte për të vrarë një mik të Zotit, por armikun më të madh të Islamit.
Një goditje tjetër…
Por kësaj here, ajo rrëzoi armikun më të madh të Islamit
Pas betejës, Vahshij tha me zë të dridhur:
“Në injorancë vrava njeriun më të mirë. Në Islam vrava njeriun më të keq.”
Ky është udhëtimi i tij — nga thellësia e pendimit, në majën e faljes dhe krenarisë.
Historia e Vahshijut na mëson një të vërtetë të fuqishme:
Porta e pendimit nuk mbyllet kurrë. Allahu nuk shikon të shkuarën tonë, nëse jemi të sinqertë në të tashmen.
