Një person rrinte ndalur në një vend të populluar urban, shihte se si bota në pa mbarim dhe në pa ndalesë vraponte tmerrësisht përreth tij pa e pyetur, veç duke rëndur e duke mos e pritur.

Rrinte i ndalur i heshtur pa marrë frymë në mes të asaj vorbulle gjigante ngjarjesh dhe ngarendje të fortë, veç sytë rrotullonte për të parë çka ngjante përreth tij!

Allah! Një nevoje e pa përmbajtshme për të ndalur botën, për të frenuar këdo që vraponte për të heshtur zhurmat e burive motorëve e makinave e njerëzve që bërtisnin ulërinin e çirreshin me vrap përreth e ngado!

- Mjaaaft! Allah! JaRrabbih! Më jep qetësi! Më jep qetësi e më jep qetësi!!! O Zoti im më jep qetësi! Jepi botës pak pushim se po pëlcet nga vetvetja e veten s'po e mban, bashkë me vete po më merr edhe mua po unë jam i Yti! O Zot, nuk jam i kësaj bote që po më shtrëngon e përplas në çdo cep po më hedh e përtyp e pështynë! O Zot! Më jep frymë në namaz të qetësohem, botën ta hedh mbas krahëve veshët të shurdhoj e sytë të verboj të shoh veç pluhurin e tokës ku do të vëj ballin tim Ty të lutem, të dëgjojnë veshët e mi veç fjalën tënde të Kur’anit buza duke pëshpëritur, të lëvizin gjymtyrët e mia në rekat namazi, në shoqërinë e engjëjve më lër Ty të të adhuroj. Allah! Unë jam në botë, e bota është e Jotja!

Hap sytë, një turmë e vogël njerëzish ishin mbledhur rreth tij, kush duke nënqeshur e komentuar, kush duke i bërë ndonjë fotografi me celular modern. Personi ngrihet, shkund pluhurin e namazit nga vetja, merr frymë thellë me të gjithë fuqinë që ka, e vazhdon rrugën e tij me një buzëqeshje lehtësimi mbi fytyrë. Ky është muslimani në botën moderne, oaz në shkretëtirën shpirtërore urbane.