Në vorbullën e një industrie gjigande që mbetet gjallë nga dyshimet e grave për veten, nga përpjekjet e vazhdueshme për t'i shtuar bukuri trupit, nga ndjekjet e standardeve të imponuara, nga pangopësia e konzumerizmi, hixhabi është ngjitje në qiellin e thjeshtësisë.


E keni parasysh kur mendon për diçka dhe reagimi i parë është buzëqeshja? I tillë është mendimi im për hixhabin. Është një dashuri, një bardhësi e paskaj. Një lumturi që s’ka ndërprerje.
Është çlirim. Sepse, kur trupi mbulohet, shpirti çlirohet. Çlirohet zemra, mendja intelekti. Çlirohet vetëdija. Në një botë që me çdo kusht përpiqet ta prangasë shpirtin e mendjen njerëzore, veshja e hixhabit është sikur butësisht tërheq dorën nga këto pranga, se një shpirt i lirë nuk mund të mbahet me to.
Në një realitet që përpiqet të uniformizojë mendjet njerëzore, të neutralizojë të ndryshmet, të mënjanojë jokonformuesen, hixhabi është rebelim. Është shfaqje e guximshme e vetes, e identitetit të veçantë.
Në vorbullën e një industrie gjigande që mbetet gjallë nga dyshimet e grave për veten, nga përpjekjet e vazhdueshme për t'i shtuar bukuri trupit, nga ndjekjet e standardeve të imponuara, nga pangopësia e konzumerizmi, hixhabi është ngjitje në qiellin e thjeshtësisë.
Është një përkujtim për një të kaluar të lavdishme dhe nxitje për një të ardhme të ndritur. Është ëndërr për një botë që ruan shpirtin, që ruan zemrat e njerëzve. Ëndërr për një botë ku njerëzit dinë të shohin përtej të dukshmes, bukuritë e njëmendta.
Në një botë të fundshme, hixhabi është përkujtim i përjetësisë. I një realiteti pëtej perceptimit të mendjes së përbotshme. Eshtë përkujtim i një premtimi të shenjtë.
Mbi të gjitha të tjerat, hixhabi është Fjalë e Zotit tim, nga Shtatë Qiejt, për zemrën time.
Pas kësaj ka vetëm dashuri në te gjitha anët.