Shëndeti riprodhues nga perspektiva kombëtare dhe fetare islame

E Mërkurë, 19 Shkurt 2025 0 komente

Shëndeti riprodhues i njeriut është një nga tematikat kryesore që na paraqitet kohëve të fundit në hapësirat shkencore-sociale dhe mediatike te ne shqiptarët, për të thënë më mirë, në disa vende të botës dhe në veçanti në shtetet evropiane. Sidomos në ato vende ku familja është bastarduar dhe peshoja pragmatike e ka peshuar dhe do minon ndaj peshores humane-njerëzore dhe idealiste.
Thënë të drejtën, që nga koha e studimeve universitare dhe pasuniversitare, kur i studionim luftërat speciale në shoqërinë njerëzore të cilat kishin filluar më herët, por që marrin hovin e tyre gjatë këtyre dy shekujve të fundit, në shekullin e kaluar XX dhe në këtë shekull XXI, e në veçanti me arritjet e hovshme të revolucionit teknologjik në fushën mediatike, synuesit e këtyre luftërave speciale po i realizojnë qëllimet e tyre shumë më shpejtë.
Motoja e ideologjisë së globalizmit për ta shndërruar botën në një fshat të vogël u realizua shumë shpejtë, dhe kjo falë këtij zhvillimi teknologjik. Por, realizimi i idesë së globalizmit, që peshku i madh ta gëlltit peshkun e vogël, mbeti një pikëpyetje e madhe.
Megjithatë, luftërat speciale të përqendruara në tri drejtime kryesore kanë synime dhe qëllime djallëzore, të cilat shkojnë deri nivelin e shkatërrimit të vetë qenies njerëzore si tërësi, kuptohet pasi ta shkatërrojnë bazën e saj për riprodhim, që është familja, apo institucioni i martesës. Martesa e bazuar në ligjet e natyrës, mbi të cilat ligje Allahu ka vendosur edhe formën dhe mundësinë e riprodhimit dhe shëndetit të riprodhimit, e ajo është martesa e mashkullit me femrën, duke respektuar dhe mirëkuptuar njëri-tjetrin.
Jam plotësisht i bindur se të gjithë besimtarët e besimit islam që e njohin mirë fenë islame dhe kanë vetëdije të plotë fetare islame, por edhe të tjerët që kanë studiuar thellë sistemet shoqërore dhe fenë, e kanë të qartë se vetëm feja dhe sistemi islam garanton për shoqërinë shëndet të plotë riprodhues.
Zhvillimi nën hijen e respektimit të dispozitave të Sheriatit islam dhe ndjekja e rrugëve të udhëzimit hyjnor është një qëllim themelor i ekzistencës. Ne e shohim këtë duke e quajtur tokën “vendbanim”, siç e kuptojmë në kuadër të urdhrit hyjnor për Ademin, paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të, dhe gruan e tij, pas largimit nga Xheneti për të praktikuar mesazhin dhe misionin e jetës në tokë, duke treguar se aderimi në fe krijon lumturi. Të qenit larg Zotit të Plotfuqishëm pengon rrugën e jetës, krijon ankth dhe vret njerëzit. Zoti i Plotfuqishëm thotë: “Ai (Allahu) u tha: “Zbritni prej aty që të gjithë, do të jeni armiq të njëri-tjetrit. Nëse u vjen nga Unë udhëzim (libër e pejgamber) kush i përmbahet udhëzimit Tim, ai nuk ka për të humbur (në dynja) e as nuk ka për të dështuar (në jetën tjetër). E kush ia kthen shpinën udhëzimit Tim, do të ketë jetë të vështirë dhe në ditën e kiametit do ta ringjall të verbër. Ai (që nuk besoi) do të thotë: “Zoti im, përse më ngrite të verbër, kur unë isha me sy?” Ai (Allahu) thotë: “Ashtu si i harrove ti argumentet Tona që t’i ofruam, ashtu je ti i harruar sot.” (Ta Ha, 123-126).
Zhvillimi njerëzor nën hijen e besimit islam është plot me pozitivitet dhe shpie në ekzistencën e kombit më të mirë të krijuar ndonjëherë për njerëzimin. Për këtë arsye, Zoti i Madhëruar ka thënë: “Ne e kemi shënuar në Zebur (në librat e shenjtë) pas shënimit (në Lehvi Mahfudh), se me të vërtetë tokën do ta trashëgojnë robërit e Mi të mirë. Në këtë (që u përmend) ka mjaft argumente për një popull të dëgjueshëm. E Ne të dërguam ty (Muhamed) vetëm si mëshirë për të gjitha krijesat.” (El Enbija, 105-107). Nëpërmjet vargjeve fisnike, vërejmë se trashëgimia e tokës kufizohet vetëm te robërit e drejtë të Zotit, dhe ata janë ata, marrëdhënia e të cilëve me Zotin, Zotin e botëve, është e shëndoshë, ashtu siç ata janë të përshtatshëm për të zhvilluar dhe ndërtuar tokën. Vini re gjithashtu se ajetet fisnike bëjnë të qartë se mesazhi i Profetit ishte mëshirë për botët dhe nën hijen e mëshirës, zhvillimi njerëzor arrihet në formën e tij optimale. Në mungesë të përkushtimit ndaj fesë së vërtetë të Zotit, që është Islami, Zoti na ka përmendur në Kuranin famëlartë se hipokritët bëjnë ngatërresa në tokë dhe nuk e reformojnë atë: “E kur atyre u thuhet: “Mos e prishni rendin në tokë!” Ata thonë: “Ne jemi vetëm përmirësues! Vini re, ata në të vërtetë janë shkatërruesit, por nuk e kuptojnë.” (El Bekare, 11-12). Në kontekstin e asaj që përmendëm, na bëhet e qartë se përkushtimi ndaj fesë islame është arsye për zhvillimin njerëzor dhe pasurimin e aftësive të tyre në fushat e zhvillimit, qoftë zhvillim sasior apo cilësor.
Rritja sasiore në Islam është një qëllim dhe një metodë, dhe ne gjejmë në Kuranin e shenjtë një grup tekstesh që thërrasin për pasardhës dhe riprodhim dhe tregojnë se fëmijët janë një nga bekimet e Zotit për qeniet njerëzore. Efekti mbetet i Plotfuqishmi në një shprehje falënderimi për robërit e Tij: “O ju njerëz! Kini frikë Zotin tuaj që ju ka krijuar prej një veteje (njeriu) dhe nga ajo krijoi palën (shoqen) e saj, e prej atyre dyve u shtuan shumë burra e gra. Dhe kini frikë Allahun që me emrin e Tij përbetoheni, ruajeni farefisin (akraballëkun), se Allahu është mbikëqyrës mbi ju.” (En Nisa, 1). Në lutjen e Zekerijas, paqja qoftë mbi të, drejtuar Zotit të tij, i Madhërishmi tha: “Aty në atë moment Zekerijaja e lut Zotin e tij e thotë: “Zoti im, më falë edhe mua nga ana Juaj një pasardhës (fëmijë) të mirë, vërtet, Ti je dëgjues i lutjes.” Në kontekstin e të folurit për robërit e të Gjithmëshirshmit, Zoti i Madhëruar thotë: “(Robërit e Zotit janë) Edhe ata që thonë: “Zoti ynë, na bën që të jemi të gëzuar me (punën) e grave tona dhe pasardhësve tanë, e neve na bën shembull për të devotshmit.” (Furkan, 74).
Zhvillimi sasior i racës njerëzore është një ligj hyjnor në univers, pasi riprodhimi është një qëllim në të gjitha krijesat e gjalla, kështu që është më i rëndësishëm dhe më i nevojshëm për bijtë e Ademit për shkak të pozitës së tyre të trashëgimisë dhe sovranitetit mbi universin. Ai është i rëndësishëm edhe për detyrën e njohjes me njëri-tjetrin dhe gërshetimin e interesave, pavarësisht se sa kohë do të qëndrojnë në tokë. Zoti i Madhëruar thotë: “O ju njerëz, vërtet Ne ju krijuam juve prej një mashkulli dhe një femre, ju bëmë popuj e fise që të njiheni ndërmjet vete, e s’ka dyshim se tek Allahu më i ndershmi ndër ju është ai që më tepër është ruajtur ( nga të këqijat), e Allahu është shumë i dijshëm dhe hollësisht i njohur për çdo gjë.” (El Huxhurat, 13).
Nëse doktrina islame kërkon zhvillimin njerëzor brenda kornizës së sasisë, kjo nuk do të thotë se sasia është një qëllim në vetvete, por ajo synohet në kuadrin e rritjes së shpirtit, vigjilencës së mendjes dhe kapacitetit. Prandaj, Islami refuzon bollëkun, çdo bollëk pa cilësi efektive. Kjo është arsyeja pse ne shohim në vargjet e mëparshme që mbartin thirrjen për prodhim të bollshëm njerëzor atë që tregon domosdoshmërinë e cilësisë që ngre vlerën e këtij bollëku. Në lutjen e Zekerijas, paqja qoftë mbi të, gjejmë fjalën “Zekerija, alejhi selam, nuk dëshiron pasardhës, por ai dëshiron pasardhës të mirë dhe të drejtë, që do të kenë ndikim efektiv në shoqërinë.” Profeti paralajmëroi kundër teprimit pa peshë, pasi është si një rritje kancerogjene që e lodh trupin dhe nuk i bën dobi. Kjo erdhi në thënien e tij: “Popujt do të mblidhen kundër juve, ashtu siç mblidhen ngrënësit rreth tasit të tyre të ushqimit.” Shokët e tij e pyetën: “O i Dërguari i Zotit, a do të jemi (ne myslimanët) të paktë atë ditë?” I Dërguari i Allahut u tha: “Jo do të jenë të shumtë atë ditë, por ju do të jeni si llumi i përroit dhe Zoti do t’ua heqë frikën nga zemrat e armiqve tuaj dhe do të hedhë dobësi në zemrat tuaja.” “Po ku është arsyeja?” – kur e pyetën, i Dërguari i Zotit tha: Dashuria ndaj (kënaqësive) të botës dhe urrejtja ndaj vdekjes.” (E transmeton Ahmedi dhe Ebu Davudi, hadith sahih).(1)
Zoti i Madhëruar në Kuranin famëlartë, zhvillimin ekonomik dhe çështjen e jetesës e ka lidhur me besimin, bindjen dhe respektimin e dispozitave të Sheriatit, sepse në këto shtylla islame ka nxitje serioze për punë, përpjekje dhe rritje materiale. Zoti i Madhëruar thotë: “Dhe sikur banorët e fshatrave të kishin besuar dhe të kishin frikë, Ne do t’u jepnim bekime nga qielli dhe toka, por ata gënjyen, andaj Ne i kapëm me atë që ata fitonin.” (El Araf, 96).
_______________________
1 Sahihul Xhamia el Sagir ve Zijadetuhu li el Shejkh el Albanij, f. 8183