Një ditë, një baba i urtë u ul pranë të birit dhe me një zë të butë, por të ngarkuar me peshën e përvojës i tha:
- Biri im, ka tri gjëra prej të cilave nuk duhet të heqësh dorë kurrë: të ushqehesh me ushqimin më të mirë, të flesh në shtratin më të mirë dhe të banosh në shtëpinë më të mirë.
Djali, i befasuar nga këto fjalë, uli sytë si i zënë në faj. Një ndjenjë shqetësimi i përshkoi zemrën:
- Por, baba… ne jemi të varfër. Si mund t'i kem këto gjëra? - pyeti me një lloj frike, sikur të ishte përballë një ëndrre të paarritshme.
Baba i buzëqeshi lehtë, vendosi dorën mbi supin e tij dhe një ton të ngrohtë tha:
- Mos u ngatërro, biri im! Nuk flas për pasurinë e dukshme, por për atë që rri fshehur në zemër.
Nëse ha vetëm kur ke uri, ushqimi yt do të jetë gjithmonë më i mirë, sepse do ta vlerësosh çdo copë që prek gojën tënde.
Nëse punon me ndershmëri dhe lodhesh, shtrati yt do të jetë më i rehatshmi, sepse do të jesh i qetë dhe i kënaqur duke pushuar pas punës së bërë me djersë.
E nëse i trajton njerëzit me mirësi, zemrat e tyre do të jenë shtëpia jote, dhe kështu do të jetosh në shtëpitë më të mira, edhe pse nuk janë të ndërtuara me gurë dhe tulla.
Djali mbeti i heshtur. Fjalët i rrotulloheshin në mendje si një këngë e padukshme. Pastaj, ngadalë, buzëqeshi. Kuptoi se pasuria e vërtetë nuk matet me gjërat materiale. Ajo matet me mënyrën si e vlerëson jetën si punon si pushon dhe si e trajton botën rreth vetes.
Që atë ditë, djali filloi të ushqehej me kujdes, të pushonte pas punës së lodhshme dhe të sillte mirësi ndaj të gjithëve. Dhe në këtë mënyrë, ai e kuptoi se kishte arritur të kishte gjithçka që babai i kishte mësuar: ushqimin më të mirë, shtratin më të mirë dhe shtëpinë më të mirë - të gjitha brenda zemrës së tij.

Mesazhi: Pasuria e njeriut nuk matet me gjërat që blihen, por me mënyrën se si ai zgjedh ta jetojë jetën. Një tryezë e thjeshtë bëhet e pasur kur shijohet me urinë e vërtetë dhe me mirënjohje. Një shtrat i zakonshëm bëhet i rehatshëm kur mbi të bie trupi i lodhur nga puna e ndershme. Një zemër e hapur është shtëpia më e mirë ku mund të gjesh strehë.
Në një botë ku pasuria shpesh ngatërrohet me grumbullimin e gjërave materiale, ky tregim na kujton se lumturia nuk buron nga bollëku i jashtëm, por nga qetësia dhe paqja brenda vetes. Zemra e mirë, marrëdhëniet e sinqerta me të tjerët dhe një jetë e thjeshtë e ndershme janë thesaret që nuk humbasin kurrë, që shkëlqejnë pavarësisht kohës dhe rrethanave.