S'ka dyshim se vetëm Allahu e di kur do të ndodhë kijameti, Ai e lëshon shiun, Ai e di se ç'ka në mitra (të nënave), nuk e di kush pos Tij se çka do t'i ndodhë (çka do të punojë) nesër, dhe askush nuk e di, pos Tij se në ç'vend (ose kohë) do të vdesë. Allahu është më i dijshmi, më i njohuri". (Llukman, 34)

Kohëve të fundit është duke u zhvilluar një polemikë e madhe rreth pesë të fshehtave, të cilat i Plofuqishmi i ka cekur në Kur'an e që janë fshehtësi e drejpërdrejtë në dijen absolute të Allahut xh.sh.. Në zbulimin e tyre mendja njerëzore është e pafuqishme; ajo nuk mund të ndërhyjë dhe nuk mund të shpërthejë zonën e tyre të mistershme.
Disa prej atyre që më tepër i jepen euforisë dhe janë skeptikë në domethënien e vërtetë të këtij ajeti kuranor, shpejt e shpejt lancuan shpifjet e tyre që shkaktuan senzacionalizëm se gjoja njeriu më në fund arriti të zbulojë misterin e disa prej këtyre pesë fshehtësive hyjnore, si f.v. se shkencëtarët arritën ta zbresin shiun nga retë kur të donë, se me pajisjet më të reja elektronike arritën të dinë gjininë e frytit në barkun e nënës (megjithëse kuptimi i ajetit në fjalë synon diçka krejtësisht tjetër e jo përcaktimin e gjinisë siç menduan ata). Disa të tjerë shpifën e thanë se në bazë të disa llogaritjeve matematikore arritën ta deshifrojnë madje edhe momentin e kataklizmës (kiametin) etj. (!!!)
Ç'është edhe më tragjike, edhe disa myslimanë mendjelehtë ranë pre e këtyre shpifjeve, duke besuar se njeriu vërtet arriti të shpërthejë zonën e ndaluar të këtyre pesë misterjeve hyjnore!
Këta jo vetëm që nuk e kuptuan ajetin kuranor, por madje edhe e keqinterpretuan atë duke u përzier në kompetencat e Krijuesit të gjithësisë.
Edhe kjo qasje jona për të komentuar këtë ajet kuranor që çoi aq pluhur në qarqet pseudoshkencore, është një përpjekje modeste për të vërtetuar se shkenca sado që të përparojë, prapëseprapë do të jetë e pafuqishme të depërtojë në zbulimin dhe zbërthimin e këtyre pesë fshehtësive hyjnore.
Para se të hyjmë në komentimin e këtij ajeti, është më se e domosdoshme të sqarohet më parë se ç'është në realitet -e fshehta-"gajbi".
"Gajb" është tërë ajo që është e fshehur nga të pamit dhe shikimet tona. Nëse njeriu shikon rreth vetes, do të vërejë se atë çka e njeh dhe e di është e pakta e të paktës, kurse atë që nuk e di është e shumta e të shumtës, që do të thotë se njohuritë tona kapin një sferë tejet të ngushtë të njohjes.
Besimi në të fshehtat (gjërat abstrakte) është prej kushteve thelbësore të besimit (imanit). Ne së pari besojmë në Krijuesin dhe Shpikësin e tërë kësaj ekzistence, të Cilin edhe pse nuk e shohim, e besojmë fuqishëm me plotbindje në bazë të veprave dhe ekzistencës që Ai e krijoi, besojmë në ekzistimin e engjëjve dhe exhinëve (demonëve), të cilët edhe pse janë bota të padukshme për ne, megjithatë ekzistencën e tyre e besojmë në bazë të përshkrimeve kuranore. Besojmë bindshmëm në ringjalljen dhe në jetën pas vdekjes-Ahiretin, besojmë fuqishëm në Xhennetin dhe Xhehennemin, e në shumë e shumë gjëra të tjera abstrakte, të cilat nuk i shohim.
Kjo bindshëm vërteton mendimin se pamundësia e njohjes së një sendi nuk do të thotë që apriori të konstatojmë se ai send nuk ekzsiton.
Para së gjithash duhet ditur se akzistojnë dy lloj të fshehtash: e fshehta relative (el-gajbu-n-nisbijj) dhe e fshehta absolute (el-gajbu-l-mutllak).
E fshehta relative është ajo e fshehtë të cilën, pos Allahut, mund ta dijnë edhe dikush prej njerëzve, kurse të fshehtën absolute nuk e di askush pos Allahut xh.sh.
E fshehtë relative është diçka që ndonjëri nuk e di, por dikush tjetër e di, si f.v., kur një kryetar shteti e emron një njeri të aftë në postin e kryeministrit. Ai që është emëruar në atë post ende nuk di gjë për emërimin e tij, pork y emërim nuk është sekret e as i fshehtë për kryetarin dhe kabimetin e tij.
E fshehtë absolute është diçka që vetëm Allahu xh.sh. e di, kurse njerëzit nuk mund ta dijnë dhe nuk mund të depërtojnë me njohuritë e tyre të kufizuara ta zbulojnë atë fshehtësi. Për pesë prej këtyre fshehtësive absolute na flet edhe ajeti të cilin do ta komentojmë.
Për ne në këtë botë ekzistojnë tri pengesa të gajbit (të fshehtës):
- pengesa e kohës së kaluar
- pengesa e kohës së ardhme, dhe
- pengesa e vendit.
Sa i përket kohës së kaluar, ajo është e mbushur përplot me ngjarje e ndodhi për të cilat kemi dëgjuar apo lexuar nga historia. Por, ne nuk kemi mundësi që të kthehemi në të kaluarën pë të vërtetuar se çka është e vërtetë nga ato ngjarje e çka është e falsifikuar dhe e trilluar.
E dyta prej pengesave është pengesa e kohës së ardhme, e cila është plotësisht e panjohur për ne, ngase nuk mund të depërtojmë në fshehtësitë e saja. Ne thjesht nuk mund të dimë se çfarë do të na sjellë madje edhe dita e nesërme: "…nuk e di kush pos Tij se çka do t'io ndodhë (çka do të punojë) nesër" (Llukman, 34),
ngase e nesërmja është një dritare e mbyllur për ne të gjithë, kurse e treta prej pengesave të së fshehtës është pengesa e vendit. Fjala vjen ne nuk mund të dimë se ç'po ngjet larg nesh në të njëjtin moment, ose në qoftë se jemi edhe në një shtëpi, nuk jemi në gjendje të dimë se ç'po ngjet në dhomën afër nesh, sepse kemi pengesën e vendit para nesh. Mirëpo, për dijen absolute të Allahut xh.sh. nuk ka pengesa, kështu që Ai në Kur'anin fisnik na rrëfeu për disa nga ngjarjet të vërteta të së kaluarës, të cilat hisotrianët i falsifikuan, pastaj na tregoi edhe për disa gjëra që do të ndodhin në të ardhmen shumë prej të cilave edhe janë shfaqur, etj.

Shkaku i zbritjes së ajetit
Sipas Vahidiut, ky ajet ka zbritur për Harith bin Amrin - një beduin, i cili erdhi te Pejgamberi a.s. dhe e pyeti për Kijametin (momentin e fundit) dhe kohën kur do të ndodhë ai; pastaj iu drejtua Resulullahut s.a.v.s. me fjalët: "Tokat tona janë shkretëruar nga thatësia e madhe që i ka pllakosur, a thua kur do të bjerë shi? Unë, vazhdoi Harithi, e kam lënë në shtëpi gruan me barrë (shtatzënë), a thua çka do të lind? Pastaj prapë vazhdoi: unë e di se ku kam lindur, po a thua në ç'vend do të vdesë"?
Menjëherë pas këtyre pyetjeve, Allahu xh.sh. zbriti ajetin 34 të kaptinës Llukman:

"S'ka dyshim se vetëm Allahu e di kur do të ndodhë kijameti, Ai e lëshon shiun, Ai e di se ç'ka në mitra (të nënave), nuk e di kush pos Tij se çka do t'i ndodhë (çka do të punojë) nesër, dhe askush nuk e di, pos Tij se në ç'vend (ose kohë) do të vdesë. Allahu është më i dijshmi, më i njohuri".
Vahidiu po ashtu transmeton nga një varg i tërë transmetuesish, të cilët përfundojnë te Ibni Omeri r.a., të ketë thënë: "Ka thënë i Dërguari i Allahut: "Çelësat e fshehtësive janë pesë, të cilat nuk i di askush pos Allahut; Askush po Allahut nuk e di se kur do të ndodhë Kijameti, askush pos Tij nuk mund të dijë se çka ka në mitrat e femrave (para mbarësimit), askush pos Allahut nuk e di se çka do të sjellë e nesërmja, askush pos Allahut nuk mund të dijë se ku dhe kur do të vdesë dhe askush pos Tij nuk e di se kur dhe në ç'vend do të bjerë shi".

Koment::

"S'ka dyshim se vetëm Allahu e di kur do të ndodhë kijameti…"
Pesë të fshehtat (gajbijatet) janë ato të cilat Allahu xh.sh. i la në dijen e Vet, sekretin e të cilave nuk ia zbuloi askujt prej krijesave të Tij, madje as pejgamberëve - të zgjedhurve dhe të dashurve të Tij. E para prej këtyre fshehtësive është momenti i ndodhjes së kijametit - kataklizmës përfundimtare.
Njerëzimi sado që të ngritet e qytetërimi sado që të përparojë, kurrë nuk do të arrijë ta deshifrojnë këtë fshehtësi hyjnore, aq më parë kur prapa tyre qëndron një Urtësi e madhe e Allahut xh.sh.
Kurreshtja për ta ditur momentin e mbramë e përcolli njerëzimin brez pas brezi qysh nga përçapjet e para të tij në këtë botë. Shumë prej popujve të mëparshëm nuk besuan se mund të ketë fare ditë të mbramë as ringjallje, por kjo bindje e tyre e mbrapshtë qe shkak që të pasojë intervenimi hyjnor për ndëshkimin e tyre edhe në këtë botë. Këtë fat e përjetuan popujt e Nuhit, Salihut, Hudit, Lutit e shumë të tjerë, të cilët mohuan Allahun xh.sh. dhe Ditën e Gjykmit. Edhe Pejgamberi ynë - Muhammedi a.s. qe provokuar me pyetje dhe mosbesim të tillë nga ana e idhujtarëve, por në anën tjetër i Dërguari ynë i qe ekspozuar edhe provokimeve të hebrenjve si popull "Ehlul kitab", të cilët duke shprehur një armiqësi të haptë ndaj Pejgamberit a.s. dhe shpalljes së fundit të Allahut xh.sh., i shtronin atij lloj-lloj pyetjesh provokuese. Pyetjet e hebrenjve kishin të bënin më së shumti në sferën e gajbit si për shpirtin, për Dhulkarnejnin, për djemtë e shpellës dhe për kijametin. Këtë na e vërteton edhe Kur'ani fisnik:

"Të pyesin ty për shpirtin; Thuaj: Shpirti është çështje që i përket vetëm Zotit tim, e juve ju është dhënë fort pak dije". (El-Isra'ë, 85).

"Të pyesin ty (Muhamed) për çastin (katastrofën e përgjithshme) se kur do të ndodhë ai. Thuaj: Atë e di vetmë Zoti im, kohën e tij nuk mund ta zbulojë kush pos Tij (e sjell kijametin pa e hetuar asnjë nga krijesat). Çështja e tij (se kur do të ndodhë) është preokupim i rëndë (për krijesat) në qiej e në tokë. Ai (kijameti) nuk ju vjen ndryshe, vetëm befas. Të pyesin ty sikur ti di për të. Thuaj: Për të di vetëm Allahu, por shumica e njerëzve nuk e dinë (përse është i fshehtë)". (El A'ëraf, 187).
dhe

"Të pyesin ty për kijametin: kur do të ndodhë ai?! Po, në çfarë gjendje je t'i t'ua përkujtosh atë? Vetëm te Zoti yt është dijenia për të. Ti je vetëm qortues i atij që ia ka frikën atij (momenti - çasti të kijametit)". (En Naziat, 42-45).
Më kot u munduan hebrenjtë ta zënë ngusht Muhammedin a.s. me intrigat dhe dredhitë e tyre, se mos gjoja ai do të gabonte diku në ndonjë përgjigje, por ata harruan se Pejgamberi ynë nuk flet asgjë nga hamendja e tij pa qenë vahj - shpallje:

"Dhe ai (Muhamedi) nuk flet nga mendja e tij. Ai (Kur'ani) nuk është tjetër pos shpallje që i shpallet". (En Nexhm, 3-4).
dhe se në çdo pyetje të tyre u përgjigjej vetëm me ajete kuranore, me çka ua mbylli atyre gojët njëherë e përgjithmonë.
Kjo do të thotë se Allahu xh.sh. disa gjëra i la të fshehta, të cilat nuk ia zbuloi e as nuk do t'ia zbulojë askujt prej robëve të tij deri në momentin e kataklizmës.
S'ka dyshim se kijameti - momenti i fundit dhe ndodhja e saktë e tij është e fshehtë absolute, por megjithatë Allahu xh.sh. nga mëshira e Tij e pakufishme ndaj të dashurve, u tregoi disa nga parashenjat e ardhjes së këtij momenti. Këtë konstatim na e vërteton vetë i Lartmadhërishmi në Kur'an kur thotë:

"S'ka dyshim se momenti (kijameti) do të vijë patjetër, Unë pothuaj e mbaj të fshehtë atë edhe nga Vetja Ime: (por ai gjithësesi do të vijë) për t'u shpërblyer secili njeri për atë që ka bërë". (Ta Ha, 15-16).
Për disa prej këtyre parashenjave të cilat Allahu xh.sh. ia tregoi Muhamedit a.s., pejgamberi a.s. na i ka treguar edhe neve në mënyrë që të parapërgatitemi për botën e ardhme e të bëjmë sa më shumë vepra të mira, sepse shtegtimi ynë në këtë botë është shumë jetëshkurtër, e momenti i mbramë është shumë afër.
I Dërguari i Allahut në një hadith thotë:
"U dërgova (pejgamber) e ardhja ime dhe kijameti janë shumë afër (mes veti në kohë, duke treguar dy gishtat e dorës: atë tregues dhe të mesmin)".
Prej ajetit që cekëm më parë logjikisht shtrohet pyetja: a thua cilat janë ato parashenja dhe paralajmërime të cialt na dëftojnë se kijameti është afër?
Prej këtyre parashenjave për të cilat na ka paralajmëruar i Dërguari i Allahut, shumë prej tyre, ato të voglat, tashmë janë shfaqur, si:
- Përhapja e prosituticonit haptazi,
- Konsumimi i alkoolit nga masa e gjerë, pa kurrfarë kontrolli,
- Humbja e respektit të ndërsjelltë,
- Preokupimi i njerëzve për ngritjen e objekteve të larta, duke harruar se të gjitha ato do t'i lënë shkret.
Ndërsa prej parashenjave të mëdha ende të pashfaqura janë:
- Shfaqja e Dexhallit;
- Kthyerja e Isait a.s. (nën flamurin e Islamit dhe sheriatit të Muhamedit a.s.).
- Dalja e Je'xhuxhit dhe Me'xhuxhit,
- Shfaqja e shtazës së tokës (dabbetul erd), e cila do t'u flet njerëzve.
Ndërsa ndër të fundit prej këtyre parashenjave të mëdha është:
- Lindja e diellit nga Perëndimi, në të cilën ditë më nuk pranohet pendimi.

"Ai (Allahu) e zbret (lëshon) shiun".
E dyta në radhë prej pesë fshehtësive hyjnore është çështja e lëshuarjes (zbritjes) së shiut, e cila fshehtësi po ashtu nxiti polemika të shumta në qarqet shkencore kohëve të fundit. Disa prej shkencëtarëve u krekosën dhe me mburrje dolën para opinionit botëror me konstatime të prera se kanë mundësi ta prodhojnë shiun dhe ta detyrojnë atë të zbresë sipas dëshirës dhe urdhrave të tyre! Shkak i këtyre konstatimeve "shkencore", aspak serioze, ishte "zbulimi" nga ana e tyre se retë qenkan të përbëra prej elektroneve dhe neutroneve pozitive dhe negative, të cilat kur ndeshen mes vete shkaktojnë rënien e shiut.
Ky zbulim nuk mund të quhet ndonjë zbulim, sepse faktet janë evidente dhe janë të materializuara nga dija e Allahut në botën materiale. Sa i përket konstatimit të tyre se e kanë nën kontroll zbritjen e shiut, kjo është një shpifje e hapët ndaj Allahut xh.sh., ngase shkencëtarët zbuluan vetëm mënyrën se si formohet shiu, shkaktarët që inicojnë rënien e tij në tokë dhe asgjë tjetër. Të gjithë duhet ta kenë të qartë se zbritja e shiut nuk mund të bëhet sipas tekeve njerëzore, pro është një proces natyror mjaft i komplikuar, i cili kryhet me urdhrin e Allahut xh.sh.
Shumë prej njerëzve sot e kësaj dite mendojnë se procesi i shiut fillon me retë, ndërsa në realitet ky proces përfundon me retë. Nga eksperimentet e shumta shkencore kemi mësuar se procesi i rënies (zbritjes) së shiut është një proces zinxhiror shumë i përpiktë. Dihet se nga ndikimi i rrezeve të diellit bëhet avullimi i ujit të lumenjve, detrave dhe oqeaneve, që pastaj në formë të avullit të ngritet lartë në atmosferë dhe të kondensohet në re, të cilat po ashtu janë të dirigjuara nga erërat.
Në lidhje me këtë Allahu xh.sh. thotë:

"A nuk e ke parë se si Allahu drejton retë, pastaj i bashkon, i bën grumbull ato dhe atëherë e sheh shiun se si rrjedh prej tyre. Ai e lëshon prej së larti, nga retë e mëdha si kodra, breshër dhe me të goditë kë do, e ia largon atij që do. Shkëlqimi i vetëtimës së dritës së resë gati sa s'të merr të pamët". (En-Nur, 43).
dhe:

"Ai (Allahu) është që lëshon erërat si përgëzim pranë mëshirës (shiut) së Tij. E kur (ato) erërat bartin re të mëdha, Ne i sjellim mbi një tokë të vdekur dhe lëshojmë në të ujin (shiun) dhe me të (me ujin) nxjerrim të gjitha frutat. Kështu i nxjerrim (i ngjallim) të vdekurit, ashtu që të përkujtoni (fuqinë e Zotit)". (El A'ëraf, 57).
Është mjaft indikative edhe fakti se kur disa prej këtyre reve të ngurta të mbushura përplot me ujë ndeshen mes vete, bëhet zbrazja elektrike e elektroneve dhe neutroneve dhe si pasojë e kësaj shfaqet vetëtima, bubullima etj.
Allahu xh.sh. është shumë preciz kur thotë:
?
"Dhe me të goditë kë do, e ia largon atij që do".
Kjo do të thotë se rënia (zbritja) e shiut nuk i nënshtrohet vullnetit të njeriut, por i nënshtrohet ekskluzivisht vullnetit absolut të Allahut xh.sh.
Nëse shkencëtarët, që sot janë duke pretenduar se kanë mundësi të zbresin shiun ku të donë dhe kur të dëshirojnë, përse atëherë nuk i shndërrojnë tokat e pafunda shkretinore të botës në toka pjellore prej të cilave do të kishin dobi mbarë njerëzimi? Përse nuk e bëjnë një gjë të tillë në vendet të cilat i ka pllakosur thatësia e njerëzit janë duke vdekur për një pikë ujë?
Jo, jo! Këtë nuk mund ta bëjnë dot, sepse ky proces hyjnor që zhvillohet në natyrë është proces që zhvillohet me vullnetin e Allahut xh.sh. dhe si i tillë mbetet gjithmonë në Dijen absolute të Tij. Njerëzimi, sado që të përparojë në qytetërim a teknologji, kurrë nuk do të jetë në gjendje që të bëjë të bjerë shi kur të dëshirojë ose edhe ta ndalojë rënien e shiut e të shpëtojë nga shumë uragane dhe përmbytje të ujit, ngase thjesht nuk është në gjendje të mbikqyrë dhe të kontrollojë proceset e kësaj gjithësie e posaçërisht erërat që luajnë një rol deteminues në rënien e shiut. Prandaj pasi që nuk janë në gjendje t'i kenë nën kontroll rrezet e diellit, pastaj avullimin e ujit dhe në fund lëvizjen e erërave, mrekullia e kësaj fshehtësie hyjnore do të mbetet edhe më tej mrekulli e paarritshme para së cilës njerëzimi çdo hereë do të mbetet i pafuqishëm.

"Ai (Allahu) e di se ç'ka në mitra (të nënave)".
S'ka dyshim se prej pesë fshehtësive hyjnore, kjo e treta me radhë - "Ai (Allahu) e di se ç'ka në mitra (të nënave)" zgjoi më së tepërmi polemika, duke ngjallur kundërthënie të shumta qoftë në qarqet shkencore, qoftë në ato fetare.
Propaganda e fuqishme shkencore e Perëndimit pas eliminimit të kishës nga përzierja në punët e shkencës, synim kryesor ka edhe diskreditimin e Islamit si mesazh të fundit hyjnor. Këta shkencëtarë me zbulimin e pajisjeve të ndryshme elektronike dhe teknologjike, sot kanë arritur që me anë të valëve të ultrazërit, të dinë se ç'gjini ka fryti në barkun e nënës, mashkull a femër? Kjo qe shkak që të vërsulen egërsisht ndaj Islamit se gjoja arritën të zbërthejnë njërën prej atyre pesë fshehtësive që myslimanët thonë se janë vetëm në dijen e Zotit. Që mjerimi të jetë edhe më i madh e tragjika edhe më e kobshme, shumë prej myslimanëve u mashtruan dhe iu besuan shpifjeve të tilla se gjoja njëra prej fshehtësive të Allahut u deshifrua dhe u zbulua? Mirëpo, a thua është vërtetë kjo, apo ajeti në fjalë synon diçka krejtësisht tjetër, diçka që vërtet është sekret, ku nuk do të mund të depërtohet kurrë, mbetet të shohim në rreshat vijues.
Së pari, sekreti a fshehtësia kryesore qëndron mu te parafjala (mà) - "Ç'ka", e cila në Kur'an ka shumë kuptime, e posaçërisht kuptimet e saj në ajetin "Ai (Allahu) e di se ç'ka në mitra (të nënave)" janë shumë të thella dhe shumëdimensionale.
Për Allahun xh.sh. nuk ka fshehtësi që të mos jetë paraprakisht në dijen e Tij absolute, të përhershme, ngase Ai është Krijues i atyre fshehtësive. Megjithatë fjalët e Allahut xh.sh.:

"Kur Ai dëshrion ndonjë send, urdhri i Tij është vetëm t'i thotë: Bëhu!, ai bëhet menjëherë". (Jasin, 82)
na zbërthejnë shumë enigma. Kjo do të thotë se të gjitha gjërat, përfshirë këtu edhe ato më të imta që ndodhin në këtë gjithësi, detajisht janë në dijen e Allahut xh.sh., prandaj në momentin kur i Plotfuqishmi jep urdhër të prerë që një gjësend të dalë prej dijes së Tij në dijen e botës materiale me urdhrin hyjnor: "Bëhu!", atëherë ajo bëhet, por kjo nuk konsiderohet më e fshehtë absolute (gajb el mutllak). Kjo tani është e fshehtë relative (e pjesërishme) - (gajb en-nisbijj).
E njëjta gjë është edhe me frytin në barkun e nënës, ngase fryti është diçka që është i materializuar, mund të hetohet, të preket e edhe të fotografohet me anë të aparateve të ultra-zërit. Mirëpo, prapë po kthehemi te fjala: "Ç'ka" në ajetin të cilin jemi duke e komentuar, e cila ka kuptime shumë më të thella se ç'mendohet. Allahu xh.sh. thotë: "Ai (Allahu) e di se ç'ka në mitra (të nënave)" që nënkupton se Allahu xh.sh., e di çka ka në mitra, e di se çfarë do të jetë ai fryt edhe para se të mbarësohet në mitër, e di se ai fryt a do të jetë mashkull a femër, jetëgjatë a jetëshkurtër, i lumtur a i mjerë, i gjatë a i shkurtër, i bardhë a i zi, mjek apo bujk, dijetar a injorant etj… … deri në pambarim se ç'do të jetë.
Këto janë sinonimet e fjalës - "Ç'ka", prandaj ata që lansuan shpejt e shpejt shpifjet se njerëzimi arriti të shpërthejë vellon e mistershme të këtij ajeti gabuan rëndë, sepse kuptimi i ajetit është shumë më i thellë se ç'menduan ata.
Për të vërtetuar këtë konstatim që preh dhe qetëson zemrat e shprtrat tanë, do të sjellim një argument kuranor në lidhje me këtë çështje. Ajeti 38 i kaptinës Ali Imran thotë:

"Aty (në mihrab) në atë moment Zekerijaja e lut Zotin e tij e thotë: Zoti im, më fal edhe mua nga ana Juaj një pasardhës (fëmijë) të mirë, vërtetë, Ti je dëgjues i lutjes!".
Kjo na dëfton se Zekerijaja a.s. i shtyrë në moshë, të cilit Allahu xh.sh., nuk i kishte dhuruar pasardhës deri atëherë, e luti Allahun xh.sh. që t'i dhurojë një pasardhës të denjë. Menjëherë pas lutjes, duke qenë ende në mihrab, Allahu ia pranoi atë lutje dhe i dërgoi melaikët që ta përgëzojnë me një djalë që do të quhej Jahja.

"E duke u falur ai në faltore engjëjt e thërrasin: Allahu të përgëzon ty me Jahjanë, që do të vërtetojë fjalën (Isain) e ardhur nga Allahu, e që do të jetë prijës i matur dhe pejgamber nga të dalluarit". (Ali Imran, 39)
Ajetet në fjalë tregojnë se Allahu xh.sh. e ka përgëzuar Zekerijanë me lindjen e një djali - Jahjanë, edhe pse kushtet natyrore për një gjë të tillë nuk ishin prezente as te ai e as te bashkëshortja e tij, e cila ishte sterile (beronjë), mirëpo këtu vie në shpreje manifestimi i fuqisë absolute të Allahut xh.sh. me fjalët "Bëhu!".
Në këtë rast është me interes një detaj se përgëzimi për lindjen e Jahjasë u bë pa qenë bashkëshortja e Zekerijasë fare shtatzënë, meqë, siç theksuam më parë, ajo ishte sterile.
Shtrohet pyetja: a thua shkenca sot ka mundësi që të përcaktojë një gjë të tillë? A thua mund të marrë dikush prej shkencëtarëve guxim që të thotë prerë se filan gruaja do të lind pas dhjetë vitesh një djalë, të gjatë, të bardhë, që do të bëhet mjek, që … që … që … deri në pambarim! Natyrisht se jo, sepse depërtimi në këtë fshehtësi hyjnore është i pamundshëm.
Ky është kuptimi i vërtetë i fjalës - "Ç'ka" në ajetin: "Ai (Allahu) e di se ç'ka në mitra (të nënave)", që do të thotë se kuptimi i ajetit nuk është për qëllim se fryti është mashkull a femër, por është shumë më i gjerë. Shkurt, fjala: - "Ç'ka" ka domethënie e një storieje të tërë të jetës së një fryti që ende nuk është mbarësuar dhe krijuar në mitrën e nënës.
Dija e Allahut përfshin çdo gjë, prandaj neve nuk na mbetet tjetër vetëm se të kthehemi edhe nje herë te fjalët e Tij: - "Ai (Allahu) e di se ç'ka në mitra (të nënave)",për të parë dhe për t'iu bindur në mrekullinë e përjetshme të kësaj fshehtësie hyjnore dhe për të shprehur madhërimet tona ndaj Krijuesit dhe Njohësit të kësaj gjithësie, të asaj që e shohim dhe asaj që nuk e shohim, të dukshmes dhe të padukshmes.

"…nuk e di kush pos Tij se çka do ti ndodhë (çka do të punojë) nesër…"
Kjo fshehtësi është po ashtu njëra ndër pesë fshehtësitë hyjnore në të cilën është e pamundur të depërtojmë, sepse para nesh kemi pëngesën e kohës së ardhme, d.m.th. askush nuk mund të dijë së ç'ka do t'i ndodhë nesër apo çka do të fitojë nesër.
Furnizimi (Rrësku) është vetëm vetëm në kompetenca të Allahut xh.sh. Prej Tij vjen çdo gjë. Ai në Kur'an thotë:

"Allahu atë që do, pa masë e furnizon".(Ali Imran, 37)
Dijetarët e kanë krahasuar rrëskun me exhelin, që do të thotë se edhe rrësku sikurse edhe exheli janë gjithmonë në vrap pas teje, me një dallim që rrëskun je i detyruar ta kërkosh vetë, ngase mosangazhimi për kërkimin e tij sjell pasoja për të cilat vetëm ne jemi fajtorë.
Është një realitet se pothuaj të gjthë njerëzit dëshirojnë dhe përpiqen të bëhen të pasur, duke hulumtuar rrugës që të vijnë deri te pasuria, mirëpo disa prej tyre ia arrijnë qëllimit e disa jo. A thua përse? Përgjigjja është se caktimet e rrëskut nga Allahu xh.sh.na dirigjojnë neve pa e ditur dhe pa e hetuar. Megjithatë edhe përkundër kësaj, ne jemi të detyruar ta kërkojmë rrëskun, sepse prej qiellit nuk na vjen asgjë e gatshme, por për të arritur diçka duhet ta fusim në përdorim mendjen dhe angazhimin tonë.
Në opinion mbretëron bindja se rrësku është ajo çka e posedon njeriu, gjë që sipas koncepteve islame është gabim, sepse rrësk është vetëm ajo pasuri prej të cilës kemi dobi, pasuri prej të cilës ushqehemi, vishemi apo e japim në emër të sadakasë. Në lidhje me këtë i dërguari i Allahut thotë: "I biri i Ademit (njeriu) thotë: pasuria ime, pasuria ime!, mirëpo a thua o njeri ke tjetër pasuri përpos asaj të cilën e ke veshur dhe të cilën e ke dhënë sadakë dhe e ke bërë të gjthmonshme?"
Ky pra është rrësku i vërtetë, sepse ne kemi raste të panumërta tek shohim njerëz që janë koprracë e dorështrenjtë. Të tillët nuk harxhojnë nga pasuria e tyre dhe fare pak e shfrytëzojnë atë për vete. Në fakt e gjitha ajo pasuri e grumbulluar nuk është rrësk i tij por është vetëm fryt i punës, kurse përrfitues të atij rrësku mund të jenë djemtë ose nipat e tij.

"…dhe askush nuk e di, pos tij se në ç'vend (ose kohë) do të vdesë."
E fundit prej këtyre pesë fshehtësive hyjnore është fakti se njeriu sado që ta lodhë mendjen e tij, nuk do të mundë të arrijë të dijë se kur do të vdesë. Në këtë rast urtësia e Allahut është më se evidente, sepse nëse çdonjëri prej nesh do ta dinte momentin e vdekjes, ligjet e jetesës në këtë tokë do të çrregulloheshin. Të këqijat do të shtoheshin, kurse mirësitë do të pakësoheshin. Shtrohet pyetja: si mund të ndodhë kjo? Logjikisht, nëse dikush e di se vdekja do t'i vie pas pesëdhjetë vjetësh, ai gjatë kësaj kohe do të bënte shumë vepra të këqija dhe vetëm një vit ose pak para vdekjes do të "pendohej" e do të bënte vepra të mira. Në anën tjetër vetë fakti se në filan orën dhe momentin e caktuar do të ballafaqohen me vdekjen, do të ishte një sfidë dhe sprovë e vështirë për t'u përballuar dhe kjo gjë do të shkaktonte që shumë njerëz në ato momente të çmendeshin dhe ta humbnin kontrollën mbi mendjen nga paniku i kapluar.
Por, jo. Allahu xh.sh. deshi që momenti i vdekjes të jetë i fshehtë për ne, në mënryë që secili prej nesh ta ketë në kujtesë se vdekjen e ka gjithmonë afër, në mënyrë që të punojmë sa më shumë vepra të mira. Këtë konstatim zatën na e vërteton edhe i Plotfuqishmi në Kur'anin fisnik, kur besimtarët e vërtetë i përshkruan kështu:

"Ata përpiqeshin për punë të mira, na lutnin duke shpresuar dhe duke u frikësuar, ishin respektues ndaj Nesh". (El Enbija'ë, 90).
Sa i përket vendit të vdekjes edhe ai është po ashtu i fshehtë, kështu që asnjë njeri nuk mund ta dijë atë. P.sh. vjen një njeri dhe dëshiron për të udhëtuar me aeroplan në një drejtim të caktuar, mirëpo vende të lira nuk ka. Ai është i gatshëm që të bëjë çmos për të udhëtuar. Më në fund, pas shumë lutjeve dhe peripecive, ia arrin qëllimit dhe futet në aeroplan. Pas ngritjes së aeroplanit dhe pas disa orë udhëtimi, papritmas shkaktohet një defekt në fluturake dhe aeroplani rrëzohet, ndërsa të gjithë udhëtarët vdesin, natyrisht së bashku me ta edhe ai udhëtari që insistonte me ngulm që të jetë në listën e udhëtarëve. Kjo do të thtoë se ai njeri ka shpejtuar kah vendi ku do të përfundojë jeta dhe exheli i tij.
Ky është, pra, kuptimi i vërtetë i ajetit: - dhe askush nuk e di, pos Tij se në ç'vend (ose kohë) do të vdesë".
Ai udhëtar po ta dinte se ky do të jetë udhëtimi i cili do të ballafaqonte me vdekjen, do të refuzonte kategorikisht që të hyjë në aeroplan, madje edhe po të përpiqeshin të tjerët ta fusnin me dhunë në të por, vdekjes nuk mund t'i iket, ajo të zë në çdo vend. Këtë e vërteton Kur'ani fisnik:

"Kudo që të jeni vdekja do t'ju kapë, po edhe në qofshi në pallate të fortifikuara…" (En Nisa'ë, 78).
dhe:

"Thuaj: S'ka dyshim se vdekja prej së cilës po ikni, ka për t'ju zënë, e mandej do të silleni tek Ai që e di të padukshmen dhe të dukshmen, dhe atëherë do t'ju njoftojë me atë që e keni punuar". (El Xhumua, 8).
Sidoqoftë Allahu xh.sh. i Cili i di mundësitë dhe aftësitë tona, qe shumë i mëshirshëm ndaj nesh kur e la të fshehtë momentin dhe vendin e vdekjes sonë. Kjo do të thotë se mosnjohja e momentit të vdekjes duhet të jetë një motiv shtytës që ne të punojmë e të përgatitemi sa më mirë për takim me Allahun xh.sh., sepse me vdekje përfundon vetëm etapa e shtegtimit tonë në këtë jetë për të filluar pas kësaj etapa e jetës sonë në Berzah e pastaj jeta e përhershme eamshimit në Ahiret.

"Allahu është më i dijshmi, më i njohuri".
Allahu xh.sh. është krijues i tërë kësaj gjithësie, krijues i asaj që e shohim dhe asaj që nuk mund ta shohim. Është Zot i botrave.
Allahu e ka cilësuar qenien e Tij në Kur'anin fisnik me ato cilësi që vërtet përkojnë me Madhërinë e Tij. Allahu është i gjithpushtetshëm, pushteti i Tij përfshin çdo gjë, është i gjithdijshëm dhe dija e Tij përthekon çdo gjë. Është njohës i të fshehtës dhe asaj që shihet. Nuk ka gjë që mund t'i fshihet dijes së Tij absolute:
?
"Zotit tënd nuk mund t'i fshihet as në tokë as në qiell as sa grimca e as më e vogël se ajo e as më e madhe, por vetëm sa është evidencuar në librin e sigurt". (Junus, 61)
dhe:

"Çelësat e fshehtësisë janë vetëm te Ai, atë (fshehtësinë) nuk e di kush pos Tij. Ai e di çka ka në tokë dhe në det, Ai e di për çdo gjeth që bie dhe s'ka kokërr në thellësi të tokës, s'ka të njomë dhe s'ka të thatë që nuk është (shënuar) në librin e qartë (Levhi Mahfudh)". (El-En'am, 59).
***
Njeriun, si mëkëmbës të Tij në tokë, Allahu xh.sh. e dalloi nga të gjtha krijesat e tjera me dhuntinë e të menduarit dhe të logjikuarit. I dha pushtet dhe ia mundësoi shfrytëzimin e të mirave të Tij për rregullimin e një jetese sa më të mirë në tokë.
I dërgoi herëpasherë libra të shenjtë dhe pejgamberë të shumtë, vetmë e vetëm që ky njeri të mos humbasë në vorbullën dhe ambisin e pakthim të të këqijave, me çka do të hudhte vetveten në humbje e në shkatërrim.
Për çudi, shumë prej njerëzve mohuan të gjitha këto dhunti të Allahut dhe haptazi e me një kryeneqësi të paparë iu kundërvunë Programit të Allahut xh.sh. Disa prej tyre e keqpërdorën atë dije të cilën ua dhuroi Allahu dhe në mënyrë të paskrupullt u përpoqën t'i bëjnë rivalitet Atij. Shpifën e ç'nuk thanë, shpifën dhe turbulluan mendjet e njerëzve se kinse arritën t'i deshifrojnë dhe t'i zbulojën fshehtësitë e Allahut, duke u përpjekur kështu të zhvlefëtësojnë parimet e besimit të drejtë në Zotin Një. Por, harruan këta të krisur se janë të pafuqishëm që të ndërrojnë diçka në këtë përsosmëri të natyrës dhe të gjithësisë që Allahu e krijoi dhe e vuri në shërbim të njeriut. Harruan se megjihatë janë njerëz, janë krijesa të dobëta e të pafuqishme, që me dashje e pa të u nënshtrohet ligjeve të Krijuesit të Plotfuqishëm.
Do të ishte më mirë që njeriu ta ketë parasysh se një ditë do të dalë para Allahut xh.sh. për të dhënë llogari për veprat e bëra gjatë shtegtimit të tij në këtë jetë të përkohshme dhe kalimtare dhe jo ta keqpërdorë dijen e tij për qëllime johumane dhe jonjerëzore. Prandaj më e drejtë do të ishte që njeriu si qenie e zgjedhur dhe e privilegjuar e Allahut ta kryejë me dinjitet misionin e tij të vërtetë që i është besuar në këtë botë.