– Ndërmjet preferencës Islame dhe argumentimit shkencor –

I gjithë sistemi botëror, kushtetutat për të drejtat e njeriut, nenet dhe paragrafët që ceken nëpër këto kushtetuta, me shprehje të ndryshme kanë vendosur dhe cekur lirinë e të shprehurit, menduarit, veprimit e praktimit të bindjes dhe fesë së vet, mësimit dhe përhapjes së asaj bindje në mënyrën që dëshiron dhe formimit të institucioneve për të zhvilluar dhe përhapur idetë e veta.

Nëse mendon për një vit mbill farë, Nëse mendon për dhjet vjet mbill pemë, Nëse mendon për më shumë se njëqind vjet, atëherë eduko njerëz.

Nëse një personi i jep një peshk, ia mbush barkun vetëm një herë.
Por, nëse e mëson të peshkoj, ia mbush barkun përherë.

Roli i të Dërguarit të Zotit ndaj shpalljes, si dhe botës që e rrethon, nuk është që të qëndrojë indiferent, përkundrazi, ai ishte shumë aktiv, jetonte me të, bëri të pamundurën që ajo që i shpallej të përcillej tek masa në mënyrën më të mirë të mundshme, duke mbajtur llogari se si do t’i pranojë popullata shpjegimet e tij.

Religjioni gjithmonë ka çka t’i ofrojë njeriut dhe me çka të hartojë cilëndo dukuri ose fenomen historik. Ai nuk mund t’i mohojë përfitimet bashkëkohore të globalizimit dhe të demokracisë. Por, as nuk mund të pajtohet me të gjitha përmbajtjet e tyre.

Kurani famëlartë është mesazhi i fundit hyjnor që i zbriti të dërguarit të fundit, Muhamedit (a. s.), në gjuhën letrare arabe, për të sfiduar botën në përgjithësi dhe arabët në veçanti, të cilët ishin oratorë dhe njohës të mirë të elokuencës.

Njerëzit për të plotësuar nevojat materiale dhe shpirtërore përgjatë gjithë rrjedhës së jetës së tyre, e kanë të domosdoshme ndihmën ndaj njëri-tjetrit.

Pse Islami quhet kështu?

“E drejtë e përkujdesjes së xhamive të Allahut është vetëm e atij që i ka besuar Allahut dhe ditës së mbramë e që fal namazin, jep zeqatin e nuk i frikësohet askujt pos Allahut. Të tillët do të jenë të udhëzuarit (në rrugën e drejtë).” Et-Teube: 18

Transmeton Enes ibn Maliku nga Pejgamberi (a. s.) se ka thënë: “Nëse informoheni se është duke ndodhur kiameti, ndërsa në dorën e ndonjërit prej jush ndodhet një farë, të cilën ka vendosur ta mbjellë, nëse ka mundësi le ta mbjellë pa u çuar, le ta mbjellë, sepse edhe për të do të shpërblehet” (Umdetul-kari’i)